Alle dingen waar je moeder stiekem toch wel gelijk in had

Mijn moeder en ik hebben altijd al een goede band gehad. Als ik haar moet geloven ben ik zelfs met vlag en wimpel geslaagd voor mijn puberjaren, want echte tieneruitbarstingen zijn er nooit geweest. We hadden een soort mutual understanding, zij liet mij mijn ding doen en ik respecteerde de grenzen die zij stelde. Niet dat die nu zo schokkend waren hoor, dit ging hooguit om een tijd dat ik thuis moest zijn of dat we in ons huis geen ruzie maken en altijd normaal tegen elkaar praten. Onze band was dus fijn en altijd op gelijkwaardigheid gebaseerd, maar toch waren er een aantal dingen die bij mij keer op keer een verveelde ‘jahaaa’ uitlokten. Hoe kan het ook anders? Je blijft een puber en je moet iets hebben om tegenaan te schoppen. Ik wist het allemaal heus wel, vond ik zelf. En ook al had mijn moeder stiekem toch gelijk, dan zou ik dat natuurlijk nóóit toegeven. Nu, jaren later, kijk ik met een grote glimlach terug naar die tijd en realiseer ik me dat ze altijd, maar dan ook altijd gelijk had. Ik durf het nu zelfs toe te geven. Hou je vast mam, want met je volgende dingen had je achteraf gezien tóch wel een punt.

1. Doe een jas aan
Ja, een jas was dus écht niet cool. Zeker één die warm genoeg was om de bittere kou van een winteravond in 2008 tegen te gaan. Iedereen moest zien hoe ik mijn Diesel jeans had gecombineerd met drie shirts over elkaar en mijn sleehakken, en meer dan een leren jasje ging ik echt niet aantrekken. Dat ik avondenlang kou heb staan lijden in de rij van dé clubs van het moment heb ik nooit toegegeven.

2. Altijd fietsen met je licht aan
Als er iets was wat mijn ogen bijna uit hun kassen kon laten rollen, dan was het wel deze opmerking. Ik voelde me zo’n loser toen ik verplicht van die losse fietslampjes bij me moest dragen die nooit in mijn minitasjes pasten omdat daar al een iPod Touch en een Motorola Razr in de weg van mijn nieuwe Sony-camera zat. Ik deed het wel altijd braaf en nu ik zelf autorijd zie ik pas hoe gevaarlijk het is om zonder licht te rijden. Neem dit advies dan ook aan van een niet-moeder, maar van wel inmiddels verstandige dame: altijd fietsen met je licht aan, kiddo’s!

3. Dat ene vriendje dat ze niet kon uitstaan
Ik had een idioot van een vriendje op mijn 19e. Echt, als er iemand was die het leuk vond om op alle knopjes te drukken waarvan hij wist dat hij je er verdriet mee zou doen, dan was hij het wel. Ik heb die hele verkering meer gehuild dan gelachen, maar was er toch van overtuigd dat de liefde zo hoorde te zijn. Hoge pieken, diepe dalen. Dat mijn moeder hem iedere keer als hij langskwam het liefst een tik voor zijn hoofd had gegeven vertelde ze me pas jaren later. Ik hoop voor hem dat hij ons nooit samen tegenkomt, want dan krijgt hij er twee. O, wat had ze daar gelijk in.

4. Op tijd beginnen met je schoolwerk
Mijn moeder bemoeide zich nooit met mijn planning, dat was mijn eigen verantwoordelijkheid. Ze hielp me bij alles wat ik moest doen hoor, dat zeker. Maar of ik op tijd begon, dat moest ik zelf weten. Toch herinner ik me opmerkingen als: begin de volgende keer nu iets eerder, dat neemt zoveel stress bij je (en waarschijnlijk ook bij haar) weg. Ik vond dat maar overdreven, het ging toch helemaal prima zo? Spoiler alert: het ging ook prima, maar dat mijn moeder geen rolberoerte heeft overgehouden aan mijn gave om met álles tot het laatste moment te wachten is echt een godswonder. Ik doe dit overigens nog steeds, en het gaat nog steeds prima zo, maar man o man, wat zou ik graag een georganiseerder persoon willen zijn.

5. Spaar je geld
Nog zoiets waar ze zich echt niet mee bemoeide, zelfs niet toen ik nog thuis woonde op het moment dat ik begon met fulltime werken en er bijna dagelijks een pakket van Asos op de mat lag, maar wel iets wat ze me probeerde mee te geven: spaar je geld nu het kan. Er is geen advies dat ik sneller aan mijn laars heb gelapt en wat heb ik daar een spijt van. Ik ging zeven jaar geleden op mezelf wonen met geen rooie cent op mijn naam en hoewel ik het altijd wel gered heb, had ik geen buffer voor als er onverwacht iets kapot ging in huis. Nu, zeven jaar later, heb ik mijn financiën eindelijk een beetje op een rij, maar mijn spaargeld is nog steeds niet iets om over naar huis te schrijven. Het is het grootste Carrie Bradshaw-ding dat ik ooit heb gedaan: werkelijk al mijn geld hangt in mijn kast in de vorm van kleren waar ik nóóit meer in ga passen. Zonde.