Even over Special Forces VIPS

‘Er is iets extreem grappigs aan al die grote, boze mannen die hun fleecetrui een ‘wolletje’ noemen’

Ik weet nu wat het is tussen mij en Special Forces VIPS: ik ben een ramptoerist en dit programma is een crash waar ik mijn ogen niet vanaf kan houden, al zou ik willen. Verder weet ik niet hoe het deze week met de kandidaten zit, maar ik sta op dit moment écht op het randje van een mental breakdown als ik zie wat er allemaal weer staat te gebeuren. Gelukkig ben ik deze week niet alleen en kijk ik samen met mijn moeder: de enige persoon op aarde die dit programma misschien nog wel slechter trekt dan ik. Kijk je mee naar aflevering 5 (en volgens mij zitten we nog stééds op dag 3) van Special Forces VIPS?

1. Ah, we beginnen gelukkig rustig met een: ‘De teugels worden nu flink aangetrokken.’ Lieve mannen van de staf, nog strakker en je houdt geen teugel meer over.

2. Oh neeee, Fabrizio stopt nu echt. Dat was natuurlijk te verwachten, maar dit voelt voor mij hetzelfde als toen Dewi in 2004 Idols moest verlaten. Hartverscheurend. Hij ziet er trouwens wel nog retegoed uit voor iemand die écht niet meer kan. Dat is al een prestatie op zich.

3. Haha, Koen met zijn: ‘Ik heb zoveel slaaptekort, ik weet het allemaal niet meer’ is echt ik elke zaterdagochtend als mijn vriend me in zijn enthousiasme een keer vóór tienen uit bed probeert te krijgen. Arme man. Koen dan hè, mijn vriend overleeft het wel.

4. Zeg me dat ik niet de enige ben die het hilarisch vindt dat de boze mannen van de staf hun fleecetrui een ‘wolletje’ noemen. Er is iets aan de woorden ‘wolletje uit!’ waardoor ik het niet helemaal voor elkaar krijg om ze serieus te nemen.

5. Ze weten het ook elke week weer gezellig te maken, hè? Deze week staat in het teken van gevechtsbereidheid en het tonen van volledige agressie. Iets wat mij alleen maar lukt als ik ongesteld moet worden en íedereen in de supermarkt er die dag voor kiest om voor mijn voeten te lopen. Over gevechtsbereidheid gesproken. Moven.

6. Verdomme, zit ik weer te janken. Koen rekent eindelijk af met zijn demonen uit het verleden en Erik doet er nog een schepje bovenop met de woorden dat ze vroeger misschien van hem hadden gewonnen, maar niet vandaag. Tra-nen met tuiten.

7. Ik zei het! Iedereen heeft op dit moment last van mentaal instortingsgevaar. Zo ook Jorien die in tranen aangeeft dat het even kut gaat, ze niet weet dat ze nodig heeft maar het gewoon even wilde zeggen. Tja, dat krijg je als dag drie 92 uur duurt.

8. Stop. De. Persen. Koen wil opgeven? Nee! Hij máákt dit programma. Ik protesteer.

9. Ook vraagt mijn moeder zich af waarom iedereen hier eruitziet zoals je eruitziet als je in Special Forces-land leeft en Koen nog steeds een soort supermodelvibes afgeeft. Lieve Koen, vertel ons je geheimen.

10. Wederom een reden waarom ik de grootste nachtmerrie van Erik zou zijn: ‘Wat is je laatste tegenslag tot nu toe?’ Hmm, ik denk toen er vorige week alleen nog maar witte Kinder Bueno bij de AH lag. En die van jou, Eer?

11. Oké. Ga. Weg. Voor mijn gevoel hebben ze drie dagen in deze aflevering gepropt en het is nu pas DRIE UUR?! That’s it. Ik geef op.

12. Haha, Koen die in een twijfel of hij gaat stoppen op zijn plaats heen en weer wiegt brengt me zó terug naar 15 jaar geleden toen ik voor de deuren van de gymzaal stond in te schatten of ik ‘m nog kon peren voordat de docent er zou zijn. Good times.

13. Ondertussen naast me op de bank: ‘Een loadcarry?! Dit is gewoon een dramatische vertoning van mezelf, als ik te laat op Schiphol ben en erachter kom dat ik de meest verre incheckbalie moet hebben en er dus misschien geen tijd meer is voor Starbucks. Rennen voor je leven.’

14. Oké, ik wéét dat ik veel over Koen heb gepraat, maar ik ben gewoon héél trots op die man. Hij laat, zo zegt hij zelf, al zijn zwakte achter en Erik drukt hem op het hart dat hij hem komt halen als hij het ook maar waagt om terug te vallen. Nu zou ik het niet erg vinden als Erik en zijn wolletje ineens bij mij voor de deur zouden staan, maar goed, dat is een ander verhaal. Koen, wat heb je het fan-tas-tisch gedaan.

15. Je weet dat het afzien is als de voorligsteun een moment van rust is. Met degene die de loadcarry heeft gedacht wil ik trouwens ook nog wel eens om de tafel. Benieuwd welke ideeën hij nog meer maar gewoon beter voor zichzelf kan houden.

Als je denkt dat Amin de enige is die de aflevering afsluit met een hyperventilatieaanval, dan heb je het goed mis. Meine gute. Ik. Kan. Dit. Niet. Meer. Aaaaaaan. Ik ben eerlijk gezegd echt verbaasd dat het tranendal nu pas begint. Zoals mijn moeder zegt: ‘Ik zou alleen maar met gíerende uithalen huilen daar.’ You and me both, mam, you and me both.Volgende week hoop ik trouwens nog iets meer van Anouk en Lotte te zien, want waar alle grote stoere mannen ineens stuk voor stuk afhaken, staan zij nog sterk in de race. Misschien kan een beetje girlpower er ook voor zorgen dat ik genoeg kracht heb om de volgende aflevering succesvol te doorstaan, want potjandorie, ook ík ga het steeds moeilijker krijgen. Nou goed, we gaan het zien. Tot volgende week!