Kiki’s Spanje schrijfsels: ‘Oké, dit was de engste nacht op de berg tot nu toe’   

Buenos días guapas! ¿Cómo estás? Welkom bij een nieuwe aflevering van Kiek-woont-nog-steeds-op-een-magische-berg-in-Spanje. Una montaña mágica. Zal ik af en toe wat Spaanse woorden erin knallen? Dan leren we hier ook nog ‘ns wat.

Ik hoop dat je este noche beter hebt geslapen dan ik, want hier in Mutxamel vlogen de dakpannen van het huis. No shit. Waar ik een gemiddeld stevige storm uit Nederland associeer met code rood (blijf zoveel mogelijk binnen, niet de weg op, bomen kunnen omvallen etc.) heb ik vannacht voor het eerst kennis gemaakt met iets dat niet zou misstaan als code zwart.

Ik ben niet snel bang voor een beetje wind (un poco de viento), maar als je tegen al je principes met alle ramen dicht gaat slapen terwijl je ondertussen van alles door de tuin hoort vliegen dan weet je dat het menens is. Hoe hoger je woont, hoe bizarder de windstoten hier kunnen zijn. Sowieso gaat qua natuur hier alles in extremen. Als het hier waait, dan WAAIT het. Zo hard dat je ineens aan een orkaan denkt. Daarnaast: alles wat je niet stormproof opruimt, vliegt regelrecht de olijvenvallei in.

Zo wist ik de eerste keer niet wat me overkwam toen ik ’s nachts wakker werd van een harde klap. Totdat ik een paar seconden later mijn moeders partner in het pikkedonker achter de regenpijp zag aanrennen die alweer richting de vallei vloog. Niet veel later vloog ook het golfplatendak van het schuurtje erachteraan en hé, is dat nou de waterton? Gaan we lekker hiero of beginnen de huisdieren en koeien straks ook nog te vliegen en ben ik in fucking Final Destination beland?

Anyhow, dat was vorig jaar. In de tussentijd leert een mens een huis redelijk snel windproof te maken. Met het volste vertrouwen laat mijn moeder ons deze week dan ook op haar paleisje passen, terwijl ze vakantie viert in Madrid. No pasa nada mama, dan doen we even. Dachten we…

Mijn diepe slaap wordt plotsklaps onderbroken. Ik ben in één ruk klaarwakker van een oorverdovend scherp geluid. Jezus, San! Wat IS dit??? Er gaat een alarm af in huis. Niet zomaar een alarm, dit is een soort luchtalarm keer TIEN gecombineerd met een schelle piep waar een gemiddelde rookmelder jaloers op zou zijn.

WIEEEHOEEE-IEEHOEEEIEEHOEEHOEE IIIIEE-OEEEE. Iiiiieeeeee!!! Iedere letter die ik tik doet de scherpte van deze rottoon tekort.

Het is 01:27 uur en er heerst pure paniek in de slaapkamer. De kat vliegt door de casita, mijn handen zijn panisch zoekend naar het lichtknopje en Sander vliegt in een stressreactie rechtop uit bed. Dit geluid kan een oor maar even aan en we hebben geen idee hoe we het alarm uit krijgen. Totdat we thank god gered worden door een Spaanse stem uit een kastje die het geluid onderbreekt: ‘Esta todo bien? Everything oké?’

Ah oké, deze man werkt bij het alarmbedrijf. Top. Mi madre heeft haar huis goed beveiligd.

‘No, we don’t know whats going on!’ roept m’n lief. ‘Are you Gary?’ vraagt de man van het alarmsysteem dit keer wat achterdochtig (Gary is de partner van mijn moeder). Och kut, zul je net zien, denkt hij dat wij hier de inbrekers zijn. ‘No, no we are not Gary. Euhm. I’m his son!’ Het is het snelste wat er uit Sanders mond komt en ik kan het niet laten om te lachen om zijn Engels in deze paniekreactie. Twee minuten later worden we gebeld door mijn moeder. ‘Gaat alles goed daar? We werden gebeld door de alarmcentrale. Er loopt een kat in de woonkamer te springen voor de sensor en daardoor is het alarm afgegaan.’

‘Natuurlijk loopt die kat gek te springen. Buiten is het zusje van hurricane Katrina actief, ik zou als kat ook panisch zijn,’ roep ik door de telefoon.

De volgende ochtend bekijken we de schade. De gordijnrails van de buitenzithoek zijn er af gevlogen, Gary’s vissenornament boven het zwembad is stukgeslagen, plus wat kussens die zwerven in de olijvenboomgaard en een omgevallen bananenplant. Volgens mijn moeder nog een behoorlijk nette score voor een gemiddelde storm op deze plek.

You see: je hebt geen idee welke avonturen je te wachten staan als je zomaar een nieuw leven instapt. Wat ik na acht weken Spanje inmiddels wel weet: never a dull moment on this montaña…

Tot volgende week, Amayzers!

PS. Volg me op @kikiduren voor meer Spaanse avontoerosss!

Fotografie credits: Jade Harms