Quarterlife Diaries: ‘Ik heb één vraag: hoe konden we vroeger zoveel harder feesten dan nu?’
In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: hangxiety.
Inmiddels kunnen we wel eerlijk tegen elkaar zijn, toch? Ik heb je immers in deze reeks al een hele hoop persoonlijke dingen verteld. Daardoor schaam ik me er niet voor om te zeggen dat ik er vandaag niet helemaal lekker in zit. Gisteren was ik helemaal het vrouwtje en stond ik op een boot te dansen op hits uit de 80’s alsof het het laatste bootfeestje ooit zou zijn. Supergezellig natuurlijk, maar helaas heb ik ook gedronken alsof het het laatste bootfeestje ooit zou zijn en dat voel ik nu wel.
Vroeger was dat wel anders. Dan ging ik op vrijdag rechtstreeks vanuit school naar de kroeg, dumpte ik mijn boekentas achter de bar en dronk ik pullen bier van €2,50 (lang leve de prijzen van 2014), om vervolgens met vijf uur slaap over een heel weekend op maandag weer fris in de schoolbanken te zitten. Ik heb één vraag: HOE. DAN? Op deze leeftijd hoef ik maar naar een wijntje te kíjken en ik voel de lucht boven mijn hoofd alweer betrekken met de donkere wolken van de hangxiety die de volgende ochtend volgt.
Het alwetende orakel genaamd het internet omschrijft hangxiety als combinatie van hangover en anxiety: een mentale kater die veel verder gaat dan boven een emmertje hangen met een alcoholwalm om je heen. Bij hangxiety heb je niet alleen last van misselijkheid, maar word je overvallen door angst, overmatig piekeren of zelfs paniekaanvallen. Dat dit op de respectabele leeftijd van 30+ ineens kan ontstaan staat er dan weer niet bij. Toch kan ik me niet herinneren dat ik me vroeger ooit zo heb gevoeld. Toen was ik altijd rond het middaguur weer meer dan oké, nu mag je me over drie tot vijf werkdagen eens voorzichtig vragen hoe het met me gaat.
Ik overdrijf niet hoor, ik voel me echt extreem belabberd. Mijn hoofd en spieren doen pijn, ik heb een raar gevoel in mijn buik en rug van het lange staan (mijn stappenteller telt ruim 17.000 stappen), ik ben misselijk en heb honger tegelijk en ik word omringd door een vreemd gevoel van naderende doem en paniek terwijl ik me afvraag: waarom doen we onszelf dit iedere keer weer aan?
De enige oplossing is om niet meer te drinken, vrees ik. En al heb ik vandaag al zeker vijf keer geroepen dat ik nooit meer een glas alcohol aanraak, ik weet waarschijnlijk volgende week wel een rietje te vinden zodat ik zonder handen een glas rosé naar binnen kan gieten. Voor nu blijf ik maar gewoon heel stil in de hoek zitten met mijn laptop, mijn flesje water en mijn emotional support ventilator, terwijl ik heel hard hoop dat dit morgen over is.
