Quarterlife Diaries: ‘Ik smeer, scrub, scheer en pluk meer dan ooit tevoren’
In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: smeren, scrubben en plukken.
‘Weet dat je mooi bent, want ik wist het nooit van mezelf!’ riep mijn oma altijd. Ik snapte niet zo goed wat ze bedoelde, ik vond mezelf vroeger helemaal niet zo mooi. Ik was een ontzettende laatbloeier. Waar andere meisjes altijd tiptop verzorgd op school verschenen, trok ik elke ochtend mijn Converse nog even extra strak aan om vervolgens in een zeer uitwisbare, grijze-muis-outfit het lokaal binnen te stappen. Daar was niks mis mee hoor; ik was gewoon vijftien en had geen idee hoe ik het beste uit mezelf kon halen. En laten we eerlijk zijn: is dat ook echt al nodig als je in 3 havo zit?
Des te leuker vond ik het toen ik op mijn 21e de wondere wereld van make-up begon te ontdekken. Ik bleek er nog goed in te zijn ook, dus was ik dagelijks in de weer met potjes, flesjes en poeders om te kijken hoe ik mijn natuurlijke gelaatstrekken kon versterken om me zo iets mooier te voelen. Dat lukte aardig en mijn zelfvertrouwen groeide met de jaren, maar nu ik erop terugkijk zie ik dat ik eigenlijk altijd al mooi was, net zoals mijn oma altijd zei. Sterker nog, ik baal dat ik er nu, jaren later, pas achter kom hoe goed ik eruitzag. Ik was superslank, van putjes in mijn benen had ik nog nooit gehoord en mijn huid straalde van nature, daar hoefde ik niks voor te doen.
Nu, acht jaar later, smeer, scrub, scheer en pluk ik meer dan ooit tevoren. Ook bij mij zijn de eerste tekenen van ouder worden namelijk ingezet. Mijn huid is doffer, er beginnen kleine lijntjes rond mijn ogen te ontstaan die je vooral ziet als ik moet lachen en als klap op de vuurpijl ontdekte ik laatst een kinhaar. Een. Kin. Haar. Het is dat Chantal Janzen ooit schreef over die ene verdwaalde haar op haar kin die er eens in de zoveel tijd ineens zit waardoor ik voorzichtig was voorbereid op dit lot, maar toch was het de meest confronterende haar die ik ooit had gezien.
Naast het feit dat ik mijn huid nu wekelijks inspecteer in een vergrotende sspiegel mét een zaklamp strak op het gebied rond mijn kin gericht (en een pincet in de aanslag), verzuip ik ook nog eens in het huidverzorgingsadvies. Want waar bestrijd je die tekenen van ouder worden mee en hoe blijf je mooi? Hyaluronzuur, niacinamide, retinol (maar niet te veel en niet te vaak), een goede SPF en meerdere hydraterende crèmes; het houdt niet op. Daarbij heeft niemand me ooit verteld hoe duur het is om charmant ouder te willen worden. Stiekem verlang ik soms naar de dagen dat ik gewoon een klodder Clearasil op mijn gezicht smeerde en called it a day, maar de tijden van laag onderhoud zijn helaas voorbij.
Ik probeer er maar niet te veel over te zeuren. Mijn 40-jarige zelf zou waarschijnlijk willen dat ze er nog zo uitzag, gegarandeerd tekenen voor maar één kin haar en vindt mij waarschijnlijk mooier dan ooit. Tot die tijd omarm ik die haar, die kleine lijntjes rond mijn ogen en de schoonheid die ik nu nog niet zie maar gewoon en blijf ik braaf smeren om het leven van mijn toekomstige zelf toch iets makkelijker te maken. Dat is het minste wat ik kan doen voor iemand die mij nu ongetwijfeld het mooiste meisje van de wereld vindt.
