Quarterlife Diaries: ‘Gek dat anderen zo op je lijf kunnen letten terwijl je er zelf helemaal niet zo mee bezig bent’


In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik als bijna 30-jarige tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: wanneer je lichaam verandert.

Ik was vroeger een enorme spriet. Eten interesseerde me niet zo veel en hoewel ik wel gewoon at, had ik een beperkte smaak en at ik doorgaans veel van hetzelfde. Dat is gelukkig nu anders, maar als kind zorgde dat ervoor dat ik, naast mijn ielige bouw, ook heel dun bleef. Andere kinderen plaagden me met het feit dat ik eeuwenlang in maat 164 liep, terwijl zij al dameskleding konden dragen en ik sprong een gat in de lucht van opluchting toen ik zag dat mijn voeten ein-de-lijk groot genoeg waren om niet meer op de kinderafdeling te hoeven shoppen. Kinderen kunnen vreselijk tegen elkaar zijn. Zo lieten ze me vaak door kleine doorgangetjes in de klas lopen, om vervolgens een heel punt te maken van het feit dat mijn ‘kippenarmpjes’ en ik daar doorheen pasten. Ik smeekte mijn moeder om met lange mouwen naar school te mogen, ook als het hartje zomer was. Gewoon, in de hoop die opmerkingen iets te verminderen.

Naarmate ik ouder werd vond ik het niet meer zo erg. Ineens kwam ik op een punt dat ik alles lustte en ik kwam erachter dat ik alles kon eten wat ik wilde. Wel werd er regelmatig de conclusie getrokken dat ik vast heel veel sportte, anders kon ik er écht niet zo uitzien. Dat ik op dat moment van mijn leven nog nooit een sportschool van binnen had gezien, zei ik er dan maar niet bij. Niet dat het me ook maar iets interesseerde wat mensen van me vonden hoor, zij hadden het er moeilijker mee dan ik. Zo werd ik ooit op het matje geroepen bij mijn mentor omdat ze op school vermoedden dat ik een eetstoornis had (dat was niet zo) en riep mijn vreselijke ex om de haverklap dat ik eruitzag als iemand die één cracker per dag at. Ja, fijne vent.

Gek eigenlijk hè, dat anderen zo op je lijf kunnen letten terwijl je er zelf helemaal niet zo mee bezig bent. Dat veranderde toen ik mijn eerste baan kreeg. Ik woonde net op mezelf en was inmiddels ergens in de 20, een leeftijd en levensfase waarin je ineens niet meer alles kunt eten zonder de gevolgen daarvan te ondervinden. Zelf had ik dat nog niet helemaal in de gaten, tot mijn (vrouwelijke) collega ineens riep: ‘Zooo Sophie, jij bent ook lekker aan het aankomen hè? Ik zag je weglopen en ik dacht: die krijgt een kont!’ Zo verschrikkelijk ongepast. Ik weet nog dat ik na die opmerking naar het toilet liep om mijn lichaam in de spiegel te bekijken. Waar dan? dacht ik. En is het dan nooit goed?

Vanaf dat moment ben ik anders naar mijn lichaam gaan kijken. Ik zag het ook heus wel veranderen, maar de opmerking van mijn collega insinueerde dat dat iets was om mee te zitten. De eerste keer dat ik mezelf dik vond volgde dan ook niet snel daarna. Als ik terugkijk naar foto’s van die tijd schiet ik spontaan in de lach. Het enige wat ik zie is een gezonde meid van 26 met hooguit maat 38. Niks diks aan.

Inmiddels ben ik denk ik een kilo of twintig zwaarder dan ik tien jaar geleden was. Dat heeft met verschillende dingen te maken. Deels hormonaal, deels omdat ik véél te lang heb gegeten alsof er geen consequenties aan zaten en deels omdat ik gewoon niet goed weet wat voor mijn lichaam werkt. En weet je, dat is helemaal oké. Ik merk dat ik, nu ik 30 word, steeds meer berusting vind in het zijn wie ik ben en in het feit dat het heel normaal is dat je lichaam in de loop der jaren met je mee verandert. Misschien komt er zelfs nog wat bij of gaat er binnenkort wat af, maar je gewicht, kledingmaat en tailleomtrek zullen al-tijd veranderlijk zijn. Wat niet verandert is hoe je tegen andere mensen doet en hoe lief, leuk en bedachtzaam je bent. Neem van mij aan dat dat een stuk belangrijker is dan kippenarmpjes of een goede kont.