Quarterlife Diaries: ‘Waar ik eerst nog zin had in de dag, heb ik nu moeite om van mijn bank af te komen en naar kantoor te rijden.’

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: liefde en rouw.

Het overvalt me op de meest rare momenten, dat intens verdrietige, bijna verlammende gevoel van rouw. Waar ik eerst nog zin had in de dag, heb ik nu moeite om van mijn bank af te komen en naar kantoor te rijden. Ik vervloek de versie van mezelf die gisteren vond dat ik vandaag wel kon tanken en daarna best langs de supermarkt kon rijden, want het voelt nu allemaal even onmogelijk. In een poging om mijn net aangebrachte make-up er niet direct af te huilen spring ik toch maar op. Even doorzetten nu.

Het is ook niet gek dat dit gevoel er is. Waar we in mei 2022 onze lieve oma verloren, ging opa zo’n drie maanden geleden achter haar aan. Met liefde, moet ik erbij zeggen. Hij kon werkelijk niet wachten om weer herenigd te worden met zijn grote liefde en was er ook van overtuigd dat dat ging gebeuren.

Ze ontmoetten elkaar in 1952. Oma was 18, opa 23. Ze werkten bij hetzelfde bedrijf en werden, na maanden van blikken uitwisselen, door een collega aan elkaar voorgesteld. In alle jaren dat ze samen zijn geweest zijn ze er nooit over eens geworden wie er als eerst naar wie keek. Ach, wat maakte het ook uit: het was het begin van het mooiste liefdesverhaal dat ik ooit heb gehoord.

Samen reisden ze in de jaren ‘50 heel Europa door op de motor (ongetrouwd, wat in die tijd voor veel scheve gezichten zorgde), vielen elke avond hand in hand in slaap en nadat ze in 1958 trouwden (oma in een korte jurk: nog meer scheve gezichten) kregen ze twee kinderen. Mijn oom en mijn moeder zijn grootgebracht met liefde, geduld en aandacht, iets wat mijn zusje en ik later ook meekregen en waar we hen eeuwig dankbaar voor zijn. Onze liefdevolle opvoeding begon namelijk allemaal daar, bij die twee mensen op de motor.

Die liefde hield bijna 70 jaar stand, tot het tijd was voor oma om te gaan. Hoewel ze er altijd nuchter onder waren geweest dat het leven ooit ophoudt, was mijn opa vanaf dat moment geamputeerd. Hij was inmiddels 93 en zijn grote liefde, allerbeste maatje en zin van het leven waren van hem afgenomen. Hij probeerde er heus nog wat van te maken hoor, maar een liefde zo sterk, dat hoort gewoon niet uit elkaar.

Tien maanden na het overlijden van oma werd het ook tijd voor opa om te gaan. We wisten het allemaal. Op de laatste dag van zijn leven kwamen we nog één keer bij elkaar met onze familie, of ons ‘cluppie’, zoals oma ons altijd liefkozend noemde. Opa voelde zich de koning te rijk met al zijn familie nog één keer om zich heen en was heel even weer de oude. Hij was niet meer bevangen door rouw, want hij wist dat het weerzien met zijn grote liefde dichterbij dan ooit was. De hele dag hebben we er gezeten, één voor één aan zijn bed. We voerden waardevolle gesprekken die ik nooit zal vergeten en berustten ons in het feit dat we écht alles tegen elkaar hebben gezegd. Hij was klaar om te gaan en drukte ons nog op het hart: ‘Als de liefde groot genoeg is, dan kan de scheiding alleen maar tijdelijk zijn.’ Niet lang daarna sliep hij in en was hij eindelijk waar hij wilde zijn: bij oma.

Het is goed zo, dat weet ik ook wel. De dood hoort nu eenmaal bij het leven en ik ben nog elke dag dankbaar dat ik ze zo lang bij me heb mogen hebben. Ze hebben onze levens verrijkt op een manier die ik nooit had willen missen. Ze hebben ons een nalatenschap van liefde gegeven die niet anders kan dan zich eindeloos vermenigvuldigen. Toch mis ik ze verschrikkelijk en word ik op momenten als nu compleet overvallen door het verdriet dat bij zo’n groot verlies komt kijken. Gelukkig krijg ik het voor elkaar om mezelf bij elkaar te rapen en in de auto te stappen. Ik neem ze namelijk altijd met me mee, die twee. Daar hoef ik niet voor thuis te blijven. Daarnaast is doorgaan met mijn leven het minste wat ik voor ze kan doen. Ze waren zo ontiegelijk trots op alles wat we deden dat het gek zou zijn om dat een halt toe te roepen omdat we toevallig even verdrietig zijn. Dus hier zit ik dan, op kantoor dit verhaal te schrijven, terwijl ik langzaam land en heel stoer mijn tranen wegslik met de wetenschap dat ze apetrots (en ongetwijfeld hand in hand) mee zitten kijken. En die liefde? Ook die is er nog steeds, overal.