Quarterlife Diaries: ‘Na onze breuk bedacht ik me dat ik mijn toekomst ook alleen kon inrichten’

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: liefdesverdriet overwinnen.

Liefdesverdriet is helaas geen vreemde voor mij. Alhoewel, helaas… Het kennen van liefdesverdriet betekent wel dat je liefde hebt mogen kennen en dat is natuurlijk iets heel moois. In dit geval heb ik het natuurlijk niet over mijn verkering van de middelbare school of toen ik het op mijn negentiende een topidee vond om de grootste eikel van het land mijn vriendje te noemen, nee, ik heb het over mijn eerste grote liefde.

Ik was 21 toen ik hem ontmoette, hij 28. Ik viel niet meteen voor hem, maar was wel onder de indruk van zijn charme. Ik studeerde op dat moment pedagogiek en woonde nog bij mijn ouders, terwijl hij al druk bezig was met carrière maken, een eigen auto en een heerlijk appartement had. We leerden elkaar langzaam kennen en toen hij voor het eerst bij mijn ouders thuis kwam met een enorm boeket en alle interesse toonde in mijn familie, wist ik dat hij speciaal was.

Langzaam maar zeker werd ik smoorverliefd op hem en hij op mij. Hij woonde twee uur reizen verderop, wat betekende dat we elkaar alleen in het weekend zagen. Ik vond dat prima. Ik ben erg gehecht aan mijn vrijheid en vond het heerlijk om doordeweeks mijn eigen ding te doen. We hadden het fijn samen, hadden leuke dates en gingen op heerlijke vakanties. We waren ook veel thuis, maar wisten het altijd gezellig te maken met z’n tweeën. We hielden het op die manier ongeveer een jaar uit, tot hij begon te twijfelen. Totaal onverwacht maakte hij een einde aan onze relatie en diezelfde avond zat ik compleet verward, verdrietig en gebroken twee uur in de trein naar huis.

Die breuk duurde niet lang. Na een paar weken kreeg hij spijt en besloten we om onze relatie weer op te pakken. Ik had hem immers ook ontzettend gemist. Langzaam kwamen we weer in ons normale ritme. We zagen elkaar bijna ieder weekend, gingen op vakanties en maakten plannen voor de toekomst. We hadden het over samenwonen, wanneer we kinderen zouden willen en zelfs over hoe onze bruiloft eruit zou gaan zien. Toch werd het nooit meer helemaal hetzelfde. Ik dacht regelmatig: als je de eerste keer zo makkelijk en onverwacht bij me weg kon gaan, wie zegt dat je dat niet weer doet? Het gaf me een onrustig gevoel waar ik nooit meer helemaal vanaf ben gekomen.

Ongeveer een jaar nadat we hadden besloten om samen verder te gaan kwam hij weer met hetzelfde verhaal. Dit keer zag ik het al van mijlenver aankomen. Hij bleef onze samenwoonplannen namelijk uitstellen, waardoor ik mijn persoonlijke plannen (zoals een vaste baan scoren in mijn woonplaats of dan maar een eigen appartement zoeken) ook uitstelde. Ik heb het hoge woord uit hem moeten trekken. Hij bleek niet gelukkig, wilde single zijn en hoopte op een ‘Hollywoodrelatie’ waarbij je elke dag even verliefd op elkaar bent en blijft. Tja, dat bestaat natuurlijk niet, maar dat nam hij niet van me aan.

Ik was er kapot van, zoveel liefdesverdriet had ik nog nooit gevoeld. Mijn hart deed letterlijk pijn van verdriet, iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik was inmiddels 23 en zie mezelf nog zo zitten op de bank van mijn ouderlijk huis. ‘Wat moet ik nou?’ huilde ik tegen mijn moeder. ‘Ik heb mijn hele leven on hold gezet voor die man. Ik heb geen vaste baan, want dat zou ik gaan regelen op het moment dat we eruit waren waar we wilden wonen. Ik heb geen rijbewijs, geen auto, geen eigen appartement én geen vriend.’

Ik heb mezelf er even om laten huilen, tot ik besloot dat de enige die deze dingen op kon lossen ikzelf was. Ik was zo gewend om een vriend te hebben die het allemaal wel regelde dat ik me bijna schaamde dat het nu pas in me opkwam dat ik mijn toekomst ook zelf kon aanpakken. Ik begon bij mijn werk. Op een willekeurige dinsdagmiddag stapte ik het kantoor van mijn leidinggevende binnen met de woorden: ‘Ik wil op mezelf gaan wonen, dus ik heb een vast contract nodig.’ Het was brutaal, maar het werkte wel. Binnen twee maanden ondertekende ik mijn nieuwe contract en verhuisde ik naar een snoezig appartementje in het centrum van de stad. Ik richtte het helemaal naar mijn eigen smaak in met het geld dat ik had gespaard voor toekomstige reizen die ik met mijn ex had gepland. Ik haalde mijn diploma en begon met rijlessen, waardoor ik binnen no-time mijn rijbewijs in de pocket had én een leuk autootje kreeg waar ik nog steeds stad en land mee afreis.

Als je me dit toen had verteld had ik je natuurlijk nooit geloofd, maar het grijpen van de controle over mijn eigen leven heeft me helpen groeien en heeft stukje bij beetje mijn gebroken hart weer aan elkaar gelijmd. Ik had nog nooit zoveel verdriet gevoeld, maar ik had me ook nog nooit zo sterk gevoeld. Zó sterk dat ik mijn ex dan ook meerdere keren na onze breuk opnieuw de deur heb moeten wijzen omdat hij toch telkens weer met hangende pootjes terugkwam. Ik wilde het mezelf niet meer aandoen, ik was veranderd. Ik was sterk en zelfverzekerd genoeg om het leven in mijn eentje aan te vliegen. Hoe pijnlijk het ook was, ik bedank hem voor zijn eeuwige getwijfel. Het heeft een kracht in me vrijgelaten waarvan ik niet wist dat ik die had. Wat er nu of in de toekomst ook gebeurt: dankzij deze breuk weet dat ik alles aankan, zolang ik mezelf maar bij me heb.