Quarterlife Diaries: ‘Ik weet niet wanneer het gebeurd is, maar ineens ben ik een mevrouw’
In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: ouder worden.
Ik ben natuurlijk totaal niet oud, dat weet ik ook wel, maar dat ik wel ouder aan het worden ben, daar word ik de laatste tijd maar al te vaak aan herinnerd. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het een zegen om ouder te mogen worden en ik kijk ook echt uit naar alles wat 30+ allemaal voor me in petto heeft, maar laten we zeggen dat ik in ieder geval alvast een beetje in de wenfase van het ouder worden zit.
Dat zit ‘m in een paar dingen. Voordat ik editor bij Amayzine werd (de leukste baan óóit), werkte ik in het voortgezet onderwijs (andere leukste baan ooit). In het voortgezet onderwijs is het gebruikelijk om docenten met hun achternaam aan te spreken, iets wat ik vroeger heel normaal vond om te doen, maar wat ik bij mezelf nog nooit had meegemaakt. Dus toen ik in het begin van mijn loopbaan in het onderwijs steevast met ‘mevrouw Rietmulder’ werd aangesproken, keek ik vaak niet eens op. Mevrouw Rietmulder, dat is mijn moeder, ik ben gewoon Sophie. Toch kwam ik er al snel achter dat de leerlingen het heel logisch vonden om mij met ‘mevrouw’ aan te spreken. Ik was in hun ogen waarschijnlijk ook al stokoud. Die theorie werd bevestigd toen ze me collectief aanmeldden voor het programma Lang Leve de Liefde, want nog single zijn op de rijpe leeftijd van 28: dat kon natuurlijk niet.
Dit fenomeen heeft zich razendsnel uitgebreid. Ik liep laatst in de supermarkt toen er een kar met nieuwe producten in de weg stond, zo één die ik zelf vroeger ook vaak genoeg verveeld heb staan uitpakken. Ik wilde er net omheen lopen toen een veel te beleefde vakkenvuller de kar aan de kant trok en een hartverscheurende ‘sorry mevrouw’ uitsprak. Zijn moeder heeft hem waarschijnlijk gewoon goed opgevoed, maar dat ik voor het eerst, buiten mijn werk om, werd aangesproken met ‘mevrouw’ viel even rauw op mijn dak. Ik ben helemaal geen mevrouw, snotneus, dacht ik. Tot ik besefte dat de laatste keer dat ik stond te zwoegen met zulke karren alweer veertien jaar geleden was en dat iets is wat alleen mevrouwen kunnen zeggen.
Als klap op de vuurpijl probeerde ik die dag ook nog eens een fles wijn af te rekenen bij de zelfscankassa. Eén die de goedkoopste in de folder was natuurlijk. Die gewoonte gaat nooit veranderen, ook niet nu ik blijkbaar een mevrouw ben. Toch voelde ik een kleine stroom van adrenaline door mijn lichaam gieren toen er op het scherm verscheen dat er een leeftijdscontrole nodig was. Misschien lichte PTSS van toen ik als 15-jarige een fles Smirnoff Ice probeerde mee te smokkelen, of misschien was het een sprankeltje hoop dat de supermarktmedewerker zou twijfelen of ik wel oud genoeg was. Die droom viel echter snel in duigen toen er een caissière halverwege haar wandeling richting mij tegen zichzelf zei: ‘Oh, ik zie het al. 30.’ en direct rechtsomkeert maakte. Sorry?! Ik wilde roepen: ‘Ik ben 29… NEGEN-EN-TWINTIG! Kijk dan, op het rijbewijs dat ik al in de aanslag had! Gewoon even snel, please!’
Ik hield me natuurlijk in en droop stilletjes af, wetende dat ik de niet-gecontroleerde fles wijn straks heerlijk op de bank zou opentrekken, dat er een maaltijd van Thuisbezorgd onderweg was en ik de rest van de avond zou gaan spenderen onder mijn zachte deken met een foute film aan. Dat is dan wel weer een voordeel van een mevrouw zijn: of het nu komt omdat je geen stress meer ervaart over de vraag of je je fles drank wel meekrijgt of dat je tegenwoordig een heerlijk huis hebt om in te cocoonen, je vrijdagavonden worden er gegarandeerd een stuk ontspannener op.
