Quarterlife Diaries: ‘Als ik PMS heb, verander ik in een monster dat niets kan hebben’

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: het leed dat PMS heet.

‘Ik sta op het punt om iemand te vermoorden’, appte ik vanochtend naar mijn zusje. De reden? Er stond een man in de weg in de supermarkt waardoor ik er niet langs kon en we vonden elkaar in ieder pad weer terug. Het leek wel of hij er een sport van maakte om mij dwars te zitten. In realiteit stond hij waarschijnlijk in opdracht van zijn vrouw in alle vroegte boodschappen te doen omdat hij het gister was vergeten en wist hij niet waar alles lag, maar durfde hij haar ook niet te bellen. Allemaal heel begrijpelijk, maar laat ik daar op een dag als vandaag nu precies geen boodschap aan hebben.

Ik weet precies wanneer het komt, mijn menstruatie. Zo’n drie dagen van tevoren verander ik in een monster dat niets, maar dan ook niets kan hebben. Rijdt er iemand te langzaam voor me uit op een plek waar ik niet kan inhalen? Chagrijnig. Heb ik honger maar kan ik niet bepalen wat ik wil eten omdat alles me tegenstaat? Chagrijnig. Is mijn huis een zwijnenstal maar heb ik de kracht niet om het op te ruimen? Chagrijnig. Moet ik allemaal grotemensendingen doen terwijl ik het liefst als een balletje in de hoek van de bank ga liggen en wil ik héél graag dat iedereen me gewoon even met rust laat? Chagrijnig. Daarnaast is mijn buik op dagen als deze altijd drie keer zo opgeblazen dan normaal waardoor niks past en ik het leven moet aanvliegen in een constante staat van ongemak en dat maakt me, precies, chagrijnig.

Nu ik dit typ verkeer ik trouwens ook in een extreme staat van irritatie. Mijn haar is vet omdat ik het gisteren niet wilde wassen, de kinderen van de school tegenover mijn huis laten me twijfelen aan mijn kinderwens door ‘ambulance’ te spelen (dat geluid gaat door merg en been) en ik vraag me ernstig af wie er zo dom is geweest om het licht in de badkamer aan te laten (ik was het zelf). Zijn dit allemaal relatief kleine dingen die makkelijk op te lossen zijn? Sure. Voelen ze op dit moment als het einde van de wereld? Ook.

Toch heb ik in de loop der jaren een routine ontwikkeld die dagen als deze wat dragelijker maken. Herken je de bovenstaande frustratie? Let dan even op. Nadat ik dit heb geschreven spring ik zo snel mogelijk onder de douche voor een ‘everything shower’. Dit houdt in: haar wassen, haarmasker, schrubben, scheren en hydrateren. Daarna trek ik een matching loungeset aan (vraag me niet waarom, maar gister had ik een mismatch aan en ook dat deed niks voor mijn stemming) en maak ik een kop thee en iets lekkers om te eten. Ik hoorde laatst dat je tijdens je menstruatie zo’n 300-400 extra calorieën per dag nodig hebt omdat je lichaam harder moet werken en je begrijpt dat ik dit feitje op dit moment met beide handen aangrijp. Dan, heel belangrijk: mijn telefoon gaat uit. Niet op vliegtuigstand, écht uit. Dit is puur uit zelfbescherming. Als ik tijdens deze dagen chronisch online zou zijn dan heb ik volgende week ruzie met iedereen die het waagt om me een semi-serieus appje te sturen. Vanavond staat er nog een Netflix-feelgood op de planning terwijl ik die pijnlijke buik sus met een warme kruik en als het goed is wordt mijn stemming dan langzaam weer stabiel.

Totdat ik het badkamerlicht vergeet uit te doen of per ongeluk een glas laat vallen dan. In dat geval zien jullie vanzelf een aankondiging voor een Derde Wereldoorlog op het nieuws verschijnen. Tot die tijd: weer een maandelijkse crisis met succes afgewend.