Quarterlife Diaries: ‘waarom rustige liefde altijd beter is’

Als je naar mijn liefdeshistorie kijkt, zie je één grote, dikke, rode draad door die tijdlijn lopen. Mijn type was nagenoeg altijd hetzelfde: ze waren lang, iets ouder, hadden donker haar en hadden over het algemeen de emotionele beschikbaarheid van een stoeptegel. Echt hoor, het was bijna knap hoe ik het jarenlang voor elkaar kreeg om iedere keer weer iemand met een groter geval van bindingsfobie aan de haak te slaan.

Het ging ook altijd hetzelfde: waar de zogeheten situationships doorgaans gezellig begonnen, sloegen ze keer op keer om in grote paniek. Bij hen dan hè, ik zag de stress er niet zo van in, maar het gaf natuurlijk wel onrust om telkens weer met die professoren in de twijfelheid te moeten dealen. Terugkijkend was ik misschien wel een beetje verslaafd aan dat gevoel van onzekerheid en dat constante heen en weer gerace tussen mijn hart en mijn hoofd. Ik verwarde de vlinders in mijn buik van twijfel en onduidelijkheid, voor kriebels van prille liefde en zo heb ik gênant lang gedacht dat ik nu eenmaal verliefd werd op iedereen die mijn pad kruiste.

Tot ruim een jaar geleden dan, toen ik de liefde vond bij een man die werkelijk de rust zelve is. Onze romance begon, zoals het een heus modern liefdesverhaal betaamt, langzaam. Dat kwam door mij hoor, want in het begin was ik ervan overtuigd dat het gebrek aan onzekerheid en twijfel betekende dat dit geen goede match was (want alle situaties waarin dat wel aan de orde was waren allemaal zo goed uitgepakt – not). Ik hield dus de boot af en er gingen soms weken overheen voordat we elkaar weer zagen.

Na de derde date was het raak. Mijn hart nam het over van mijn hoofd en ik was verkocht. Dat kwam vooral doordat hij mij zo ontzettend kon laten lachen. Dates met mij waren hiervoor vaak een soort one-woman comedyshow, maar in vergelijking met deze man was ik een soort mimespeler die niets anders kon dan zo hard lachen dat er bijna geen geluid meer uitkwam.

En dat lachen kunnen we nog steeds, dat is iets wat nooit zal veranderen. Wat wel is veranderd is de manier waarop ik naar de liefde kijk. Waar ik eerst altijd dacht dat onrust, twijfel en gedoe gelijk stonden aan hevige verliefdheid, zal dat het nooit winnen van de hemelse rust die ik ervaar als we samen zijn. Ik voel me thuis bij hem, hij is mijn veilige haven waarbij ik niks hoef hoog te houden en hij motiveert en inspireert me om mijn dromen te achtervolgen.

Niet dat het niet spannend was want dat was het zeker. Ik weet nog dat ik er weken over heb gedaan om te zeggen dat ik van hem hou. Iets wat ik al heel lang voelde, maar wat ik met geen mogelijkheid mijn mond uit kreeg. Die vaardigheid was, door het jarenlange vissen uit de vijver van ongeleide projectielen, ietwat verstoft. Ook was het gevoel van kalmte iets wat me onwijs kon overdonderen. Dit was anders dan ik ooit had meegemaakt. Dit was rustig, steady en makkelijk en ik denk dat we daar allebei wel een beetje van schrokken. Want zat het dan wel goed?

Ik zal vast niet de enige zijn die zich dit ooit heeft afgevraagd, maar mijn antwoord zal je niet verbazen: als je dit voelt, zit het meer dan goed. Die kriebels komen, want die kwamen bij mij ook. Ze vliegen nu alleen in zen-modus door hun vlindertuin in plaats van dat ze zich constant gedragen alsof ze net drie Red Bull achter de kiezen hebben. Als je het mij vraagt is een rustige liefde dus altijd beter dan een gehaaste en onzekere situatie waar je nachten van wakker ligt. Op een gegeven moment word je ook gewoon te oud om die eeuwige onrust met een bloedvaart te achtervolgen. En wees nu eerlijk: wie heeft daar op de respectabele leeftijd van 30+ nog de conditie voor? Ik niet.