Quarterlife Diaries: ‘Eat, sleep, work, dodelijke katers vanaf je 25e and the City dan Sex and the City’

Ik ben bijna dertig. Jep, the big 3-0 is nog nooit zo dichtbij geweest als nu en ook al vind ik dat helemaal niet erg, er zijn toch een aantal dingen die me bezighouden in deze fase van mijn leven. Je kunt het een kleine quarterlife crisis noemen. In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het quarterlife bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: what would Carrie do?

Ik ben opgegroeid met Sex and the City. Al zo lang ik me kan herinneren verwonder ik me over Carries bodemloze kledingkast, de torenhoge stiletto’s die de onvergeeflijke straten van Manhattan altijd leken te trotseren en het roerige leven van mijn vier heldinnen. Echt, ik aanbad die vrouwen, en nog steeds. Dat mijn leven er ook zo uit zou gaan zien als ik 30 was wist ik zeker.

Je begrijpt dan ook mijn enthousiasme toen ik er jaren later achter kwam dat ik bij toeval een groep vriendinnen om me heen had verzameld die verdacht veel leek op mijn favoriete personages. Zo is vriendin E het evenbeeld van Charlotte: ze heeft haar zaakjes goed voor elkaar, ziet er altijd tiptop verzorgd uit, bakt voor de mensen die ze lief vindt en gelooft heilig in de liefde. Vriendin C is Samantha ten voeten uit. Met haar blonde haar en persoonlijkheid die zelfs boven de langste man van de ruimte uitsteekt, kan ik haar meestal van mijlenver al spotten. Ook kunnen we bij haar altijd rekenen op de meest sappige verhalen over haar onstuimige liefdesleven die dan net iets te hard door het restaurant worden geschreeuwd. Vriendin K is net Miranda: slim, ad rem en stabiel. Wat er ook gebeurt, zij zal de situatie altijd redden met een gevatte, onbedoeld grappige opmerking die ze met een stalen gezicht en perfecte timing op tafel gooit.

Ik ben Carrie, daar is geen twijfel over mogelijk. Ook ik rende het grootste deel van mijn volwassen leven als een kip zonder kop door de stad op zoek naar de liefde, met een cocktail in mijn ene hand en mijn veel te hoge stiletto’s in de andere. Een kast vol kleren en niks om aan te trekken klinkt me bekender in mijn oren dan ik wil toegeven en, niet te vergeten: ik begon mijn schrijfcarrière als datingblogger. Het enige verschil is dat ik vol overtuiging voor mijn Aiden heb gekozen en dat ik mijn Mr. Big jaren geleden al de deur heb gewezen (unpopulair opinion: dat had Carrie ook moeten doen).

Nu ik bijna 30 ben voel ik me toch een beetje in het ootje genomen door de makers van mijn favoriete programma. New York is een droom die nog vervuld moet worden, ik verkies steeds vaker mijn sneakers boven mijn stiletto’s en waar zijn al die woest aantrekkelijke mannen, Cosmopolitans in overvloed, zeeën van tijd voor lunchdates met mijn vriendinnen en uitnodigingen voor hippe feestjes? Op dit moment is mijn leven toch echt meer: eat, sleep, work, dodelijke katers vanaf je 25e and the City dan Sex and the City.

Ja, de glamour is in deze fase van mijn leven echt even verder te zoeken dan ik had gehoopt. Toch is het ook een beetje mijn eigen schuld. Ik word zo meegesleurd door de snelheid van het leven dat ik soms vergeet om te genieten van het feit dat ik jong en energiek ben én niet zo lang geleden mijn letterlijke droombaan heb gescoord. Als dat geen Cosmo of twee waard is…

Nu is mezelf vergelijken met een fictief personage als Carrie natuurlijk compleet onrealistisch, maar toch zit er wat in. Want waarom nemen we ons eigen verhaal niet wat meer in handen door iets meer tijd voor onze vriendschappen te maken, waarom kopen we die veel te onhandige schoenen (die we vervolgens vervloeken omdat de straten van Amsterdam altijd van ze zullen winnen) niet gewoon, en laten we verdorie zo snel mogelijk ruimte maken voor wat meer glamour in ons leven.

Gelukkig was Carrie in het eerste seizoen van Sex and the City de 30 al gepasseerd, dus ik heb nog even om die goede voornemens vorm te geven. Tot die tijd zal ik natuurlijk ook proberen om wat contenter te zijn met mijn drukke, glamourloze leven. Maar jezelf eens in de zoveel tijd afvragen: what would Carrie do? is dus zo’n gek idee nog niet.