Quarterlife Diaries: ‘Dit had ik niet verwacht toen ik uit huis ging: hoe vaak ik mijn ouders nog nodig zou hebben’
Ik ben bijna dertig. Jep, the big 3-0 is nog nooit zo dichtbij geweest als nu en ook al vind ik dat helemaal niet erg, er zijn toch een aantal dingen die me bezighouden in deze fase van mijn leven. Je kunt het een kleine quarterlife crisis noemen. In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Vooral om mijn hart te luchten, maar ook om iedereen die samen met mij in het quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: pap, mam, met mij!
Het is bijna zeven jaar geleden dat ik mijn ouderlijk huis verliet om voor het eerst écht op grotemensenbenen te staan. Ik kon werkelijk niet wachten. Ik was 23 en mijn relatie van bijna twee jaar was net uit. Mijn leven had tot die tijd redelijk on hold gestaan omdat ik er zeker van was dat we binnen niet al te lange tijd zouden gaan samenwonen. Toen ik erachter kwam dat dat niet ging gebeuren, zette ik alles op alles om zo snel mogelijk mijn eigen appartement te vinden. Dan doe ik het wel zelf, dacht ik. En dat lukte: binnen twee maanden vond ik een snoezig appartementje in het centrum, waar ik nu nog steeds woon.
Die haast om op mezelf te gaan wonen lag overigens niet aan mijn ouders, hoor. Ik kom uit een superwarm nest. Mijn zusje en ik groeiden op in een klein dorp buiten het centrum waar we nu allebei wonen, en onze ouders zijn onze grootste supporters. We waren altijd omringd door liefde, muziek, gezelligheid en onvoorwaardelijke steun. Wat we ook wilden bereiken in het leven, onze ouders zorgden voor een springplank die groot genoeg was om onze plannen te laten slagen. En nog steeds, want ik hoef ze maar te bellen en ze staan meteen in de starthouding om me te assisteren bij ieder struikelblok waarvan ik niet weet hoe ik het moet aanvliegen.
Het is iets waarvan ik niet had verwacht dat zou gaan gebeuren op het moment dat ik de deur van mijn ouderlijk huis achter me dichttrok: hoe vaak ik mijn ouders nog nodig zou hebben. Ik weet nog die keer dat het zo glad was op de weg dat ik met mijn auto alle kanten op gleed. In blinde paniek belde ik mijn vader en hij heeft me eigenhandig door deze helse autorit heen gecoacht. Of die keer dat mijn hart zo gebroken was dat ik alleen maar kon huilen. Mijn moeder legde me, zonder vragen te stellen, op de bank die ik nog niet zo lang geleden had verlaten, maakte een kop thee zoals alleen moeders dat kunnen maken, gaf me eten toen ik van verdriet geen hap door mijn keel kreeg en huilde met me mee tot het weer een beetje beter met me ging.
En ook als het gaat om minder grote life events zijn mijn ouders de eersten die ik bel. Zo vraag ik altijd eerst mijn vader om raad als ik een probleem te tackelen heb en is mijn moeder hoe dan ook als eerste op de hoogte van iedere minuscule ontwikkeling in mijn leven. Serieus, ik heb haar gisteren nog laten weten dat ik een andere woksaus had gekocht dan normaal.
Ze zijn mijn lifeline, die twee. Ik kan niet zonder ze en we zouden het allemaal niet anders willen. Ik ben er nog niet aan toe, maar ik voorzie een toekomst van véél correspondentie over het kopen van mijn eerste huis, het bespreken van mijn verdere zakelijke keuzes en het opvoeden van mijn kinderen. En eerlijk: zo hoort het gewoon te zijn, het maakt ons ons. Ik denk dat het nog wel even duurt voordat zulke grote levensveranderende momenten zich voordoen, maar tot die hang ik minstens één keer per dag aan de telefoon met een gezellige: ‘Pap, mam, met mij! Even een vraagje…’
Dus aan alle zoons en dochters die het een beetje gek vinden dat ze hun ouders nog zo veel nodig hebben: ik snap je, dit wordt niet minder en dat moet je ook niet willen. En aan alle ouders die bang zijn voor een toekomst gevuld met het lege nest syndroom: geen zorgen. Voordat je je kinderen kan missen, staan ze alweer voor je deur.
