Quarterlife Diaries: ‘Ik vind het zo bijzonder om mee te maken hoe de band met mijn vader verandert’
In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: hoe de band met je vader door de jaren heen verandert.
‘Mijn vader is de sterkste van de hele wereld!’ Dit hebben we vroeger ongetwijfeld allemaal wel eens hebben geroepen. Ik in ieder geval wel. Ik was er vroeger heilig van overtuigd dat mijn vader alles kon, alles wist en alles beter kon maken. Als ik een vraag had, had hij altijd antwoord. Als iets kapot was, dan maakte hij het en als ik ziek was stelde hij me gerust met het creatieve leugentje om bestwil dat het wel over zou gaan, want hij was nu eenmaal ‘bijna dokter’, dus hij wist zulke dingen. Ik heb dat gênant lang geloofd, maar weet nu dat mijn vader, ondanks het feit dat hij veel kan, absoluut geen enkele ervaring heeft in het medische werkveld. Niet dat dat uitmaakt hoor, dat leugentje heeft mij in mijn jongere jaren namelijk een hoop paniekaanvallen bespaard.
Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is onze band veranderd. Mijn vader hoeft me niet meer te redden van schrammen op mijn knie of boze monsters onder mijn bed en ik weet heus wel dat hij niet álles kan en dat er sterkere mannen op de wereld bestaan (sorry pap, maar dit is gewoon zo), toch blijft hij mijn grote held. Ik ben nogal paniekerig aangelegd (vandaar dat ik in benauwde situaties maar al te graag aannam dat mijn vader bijna dokter was), maar als ik me bedenk dat ik mijn vader maar hoef te bellen en hij binnen twee minuten in de auto springt om me te komen redden, dan word ik altijd weer rustig. Niet dat het ooit nodig is geweest hoor, maar weten dat het kan is al genoeg.
Het is grappig om te zien hoe zo’n band tussen een vader en een dochter door de jaren heen verandert; we zijn namelijk naast vader en dochter ook steeds meer gelijken. Waar we vroeger samen zwommen (hij leerde me zwemmen door steeds een beetje meer lucht uit mijn bandjes te laten lopen), samen op pad gingen en stilzwijgend Formule 1 keken (om eerlijk te zijn nam ik alleen deel aan die activiteit omdat er popcorn bij kwam kijken), praten we nu over het leven, delen we gevoelens over situaties die we meemaken en zie ik een man die naast mijn vader ook zijn eigen persoon is. Een persoon met zijn eigen leven, gevoelens, talenten, tekortkomingen, ervaringen en wijsheid van een heel leven dat zich heeft afgespeeld voordat ik überhaupt geboren was.
Ik vind dat zo bijzonder om mee te maken en tegelijkertijd vanzelfsprekend genoeg om er zelden bij stil te staan dat onze relatie zo’n andere vorm heeft aangenomen. Wat niet veranderd is is de manier waarom ik tegen hem opkijk. Ik bewonder hem ontzettend om zijn veerkracht, doorzettingsvermogen, zijn succesvolle ondernemerschap, zijn vergevingsgezindheid en de eindeloze liefde die hij voor mijn moeder, zusje, mij en eigenlijk iedereen op deze wereld heeft. Dat mijn vader dus nog steeds de sterkste man ooit is denk ik niet, maar één ding weet ik zeker: mijn vader is wel de liefste, belangrijkste, meest bewonderenswaardige én sterkste man van míjn hele wereld.
