Even over Special Forces Vips

Oh yes, ik heb er de hele week naar uitgekeken: aflevering 2 van Special Forces VIPS. Niet dat ik ze heel erg gemist heb hoor, die stafleden. Ik schiet nog steeds spontaan in de voorligsteun als ik alleen al aan Erik denk, maar toch kan ik ook niet zonder die man op mijn beeldscherm. Ik weet niet wat het is, een soort Stockholmsyndroom denk ik. Anyway, we waren gebleven bij die arme strijders die na een dag van ongeveer 46 uur ein-de-lijk naar bed mochten (als je een plank van 40 centimeter breed een bed mag noemen), om vervolgens na een half uur bruut uit hun slaap getrokken te worden. De. Hel. Laten we gauw kijken hoe ze het er vanaf brengen, die stoerlappen van dit seizoen. Ik ga ondertussen even kijken of je als kijker ook ergens kan aangeven dat je opgeeft.

1. Oké, dus de deelnemers worden met grof geweld (hard geluid en fel licht versta ik absoluut onder grof geweld) van hun plank gelicht om vervolgens binnen twee minuten weer in bed te moeten gaan liggen. Nou, goed, dat tweede deel van de opdracht had ik dan wel weer met vlag en wimpel gehaald.

2. Na een klein half uur nachtrust (lees: in pure paniek naar het plafond staren) worden ze wéér van hun stretcher getrokken om deze keer wél binnen de tijd klaar te moeten staan. Staflid Bas beloont de kandidaten met een kille: ‘Oké’. Hè joh, wat is er mis met een complimentje, Bas? Een aai over je bolletje? Een gouden ster? Íets?!

3. Ah sorry, ik was te snel. Ze worden beloond met een lesje over onderkoeling waar Raffaëlla (weer) een emmer met ijskoud water over zich heen gestort krijgt en de rest ervoor moet zorgen dat ze niet in shock raakt. Iemand moet het vragen: is het al tijd om het antipestbeleid in te zetten?

4. Koen bewijst weer eens dat hij en ik één zijn: ‘Ik kan wel janken. Ik had echt niet verwacht dat dit zo heftig was.’ *ik iedere ochtend na vijf keer snoozen.

5. Haha, die arme Anouk is zó mij tijdens een gymles waarin de docent het een leuk idee vond om ons een zelfbedacht basketbalspel te laten spelen, het liefst met invloeden van handbal, trefbal en dammen: ‘Ik snap effe niet wat er gebeurt’.

6. Sorry, maar wie verzint het om een lunch (waar iedereen op dit moment naar snákt) bovenop een plateau boven ijskoud water te verstoppen terwijl de enige weg ernaartoe een glibberig touw is? Soort rooftopbar voor masochisten, dit.

7. De manier waarop ik daarna in hysterisch gehuil zou uitbarsten bij het horen van de woorden: ‘De opdracht eindigt niet hier.’ Nee, natuurlijk niet. Je zou eens iets gezelligs gaan doen.

8. Ik heb stafleden Erik en Bas dan weer wel echt nodig om de basic taken in mijn leven uit te voeren. Een ferme: ‘Zet dat lichaam nou eens om in productieve actie’ zet me wel aan het schrobben, denk ik.

9. Erik zijn: ‘Heb het vooral enorm naar je zin’ komt een beetje laat. Kan iedereen die het op dit moment enorm naar z’n zin heeft z’n kapotte en ijskoude handen in de lucht steken? Nee? Dat dacht ik al.

10. Hoe laat zou het nu zijn in Special Forces-land? Ik vond dit een mooie opdracht om de dag mee af te sluiten. Maar nee, er moet natuurlijk ook nog even gebokst worden op een kilometer hoogte. Silly me.

11. Oh, ik ben echt de nachtmerrie van Erik, denk ik. Ik zou ongetwijfeld al sneuvelen bij dat laddertje omhoog, laat staan dat ik de top van die ladder zou halen.

12. Ik moet het toegeven: ik heb Koen zó onderschat. Wat is hij stoer, terwijl hij nog steeds zoveel humor met zich meebrengt en alle klasse van de wereld uitstraalt. Chapeau.

13. Hardop lachen bij de instructie van staflid Bas: ‘Mutsjes af!’ Haha, er is iets heel grappigs aan zo’n boze, bebaarde man die in verkleinwoordjes praat.

14. Liza heeft trouwens ook echt mijn hart gestolen, wat een stoer wijffie is dat, zeg. Evenals Anouk. Petje af dames. Of was het mutsje, Bas?

15. Ik zit zó in dit programma dat ik wel kan meehuilen met die arme Fabrizio. Ook zie je voor het eerst dat de stafleden ook lief en begripvol kunnen zijn. Toch fijn voor mijn gemoedsrust, scheelt weer een paar nachtmerries.

Die begripvolle houding lijkt in de preview voor volgende week helaas van korte duur te zijn waar uitspraken als ‘de fik erin met die armen, mij interesseert het echt geen reet’ je alweer om de oren vliegen. Oké dan. Je kan veel zeggen van onze Erik, maar hij is in ieder geval duidelijk. Ik ga even bijkomen van deze heftige rit, maar ik heb nu al zin in volgende week. Tot dan!