Quarterlife Diaries: alles wat je leert van je eerste vriendjes

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: alles wat je leert van je eerste vriendjes.

Ze zeggen altijd dat je in je leven drie soorten liefdes hebt: je eerste liefde, een intense liefde en de ware liefde. Ik weet niet of dat waar is, maar ik heb er, los van de gelegenheidsdates op doorreis, vier gehad. En hoewel ik het hartenleed dat daar een paar keer bij is komen kijken niemand aanraad, heb ik toch uit elke verkering een heel wijze les geleerd. Laat me je meenemen op een trip down memory lane, de vriendjeseditie.

Vriendje #1
Mijn eerste liefde, de eerste persoon waar ik ooit echte kriebels voor voelde, waarbij ik stiekem bleef slapen in zijn eenpersoonsbed en degene waarmee ik als eerste het doolhof van de liefde ontdekte. Ik was 16 en zat in de vierde van de havo, en hij was 19 en studeerde al toen we elkaar leerden kennen. Zo cool vond ik dat. Het was een lieverd, daar lag het niet aan. Sterker nog, waarschijnlijk is het nog steeds een lieverd. Ik vond mezelf alleen veel te jong voor serieuze verkering en besloot het, na een jaar of anderhalf, uit te maken. Gewoon, om te kijken wat me nog meer te wachten stond. Dat dit een open uitnodiging was voor het meest idiote vriendje dat ik ooit heb gehad, daar was ik me toen helaas nog niet van bewust.

Vriendje #2
Heb je ooit een écht liefdesleven gehad als je op je 18e geen vriendje hebt gehad dat je moeder niet uit kon staan? Ze vertelde me later dat ze hem zo’n ongelofelijke idioot vond dat ze, elke keer dat hij bij ons op de bank zat, zin had om hem een tik voor zijn hoofd te verkopen. Ik zag het niet, of ik wilde het niet zien. Nee, ik was verblind door een stel blauwe ogen en… Ja, door wat nog meer eigenlijk? Veel soeps was het niet en om eerlijk te zijn heb ik het grootste deel van die verkering verdrongen. Ik weet alleen dat niks me ooit nog zo doodongelukkig heeft gemaakt als mijn tijd met vriendje #2.

Hij vroeg me verkering op een briefje, dat weet ik nog wel. Het was een soort verkapte charme, want hij bleek het vreselijkste vriendje te zijn dat ik ooit heb gehad. Ik leerde al snel dat wanneer je iemand een tijdje kent, je precies weet op welke knopjes je moet drukken om iemand dwars te zitten. Maar omdat je van diegene houdt doe je dat niet. Hij maakte er een sport van om dat juist wel te doen. Het liefst hield hij ze allemaal tegelijk ingedrukt tot ik werd teruggezet naar mijn fabrieksinstellingen en aan het einde van die verkering was er niets meer van me over. Letterlijk. Hij maakte zo veel stress bij me los dat mijn maag op slot ging, en mijn hart ook. Ik was maar wat opgelucht toen hij me verliet om iemand anders dwars te zitten. Opgeruimd staat netjes vond ik en ik beloofde mezelf: ik word nooit meer verliefd.

Vriendje #3
Dat hield ik zo’n twee jaar vol, tot ik vriendje #3 ontmoette. Hij maakte zijn entree toen ik was 21 en Tinder net een ding was geworden. We waren uiteindelijk twee jaar samen en maakten van alles mee. Mooie momenten met elkaar en familie, prachtige vakanties en mijn pijnlijkste relatiebreuk ooit. Toch heb ik van deze relatie geleerd hoe goed ik ben in het terugveren als alles tegenzit. Het was een charmeur en hij kon me overladen met cadeaus, maar het kostbaarste dat hij me ooit gegeven heeft is mijn onafhankelijkheid toen hij bij me wegging. Een relatiebreuk kan dan misschien wel voelen als het einde van de wereld, het heeft me geleerd dat er ook weer een heel nieuwe wereld voor je opengaat. Jouw wereld welteverstaan, waar niemand iets te zoeken heeft.

Nu
Na deze relatie, die ik altijd omschrijf als mijn eerste, echte grotemensenrelatie, was ik zes jaar vrijgezel. Niet dat ik eenzaam was, hoor. Nee, ik vermaakte me wel. Ik heb veel eerste dates gehad, de ene nog dwazer dan de andere, en soms bleef er wel eens iemand hangen. Toch paste het nooit helemaal goed, wilde de één meer dan de ander of ging het ‘m, om wat voor reden dan ook, gewoon niet worden, wat dan werd afgeschoven op timing.

Als je dit nu leest en single bent herken je het vast, dat datingcircus. Waarschijnlijk ben je er ook he-le-maal klaar mee en dat snap ik, maar ik wil je ook een hart onder de riem steken. Al die slechte dates, idiote vriendjes en halfbakken bijna-partners zijn simpelweg stationnetjes op weg naar je eindbestemming. Een eindbestemming waar je hoe dan ook altijd op tijd aankomt. Het enige wat jij hoeft te doen is in die trein te blijven zitten. Ik bedoel: als je naar Amsterdam moet, ga je er ook niet bij Utrecht al uit, toch? Al die stationnetjes hebben mij uiteindelijk bij mijn liefde gebracht.

Of ik hem ook had ontmoet zonder alle vorige ervaringen? Vast wel, what’s meant to be, will be en er zijn meerdere treinen die naar Cupidotown rijden. Maar misschien had ik de liefde in deze vorm dan wel helemaal niet herkend om wat het is. Misschien had ik het feit dat er met hem nooit gedoe is, er niks moeilijk is en alles leuk, heel erg voor lief genomen.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat er tijd genoeg is, echt. Als de meest ongeduldige persoon op de wereld (lees: ondergetekende) het voor elkaar kan krijgen om rustig in de trein der liefde te blijven zitten, dan kun jij dat ook. Neem het maar van mij aan: jouw liefde staat rustig en op precies het goede moment op het eindstation te wachten, ook als je tussendoor nog een paar keer moet overstappen.