Beyoncé maakt mij aan het huilen
Natuurlijk zaten we er al op te wachten toen Renaissance uitkwam. Beyoncé had ons verteld dat Renaissance het eerste deel van een driedelig project was, maar zo snel na de tour alweer een nieuw album? Daar had ik niet op durven hopen.
Vrijdagnacht zat ik klaar. Om 00:00 uur kwam haar nieuwste album online. AirPods in, want ik moet me helemaal van de wereld kunnen afsluiten en elke seconde van elk nummer perfect kunnen horen. Er was vooraf al veel kritiek op de aankondiging van dit country-album, eigenlijk alleen vanuit de countrystaten, wat opvallend is. Niet alleen omdat Bey zelf uit Texas komt, ook omdat de countrymuziek in eerste instantie vanuit de zwarte gemeenschap is overgenomen. Wat Beyoncé doet is dus eigenlijk niets controversieels.
Dat Dolly Parton herself het intro van Beyoncés cover van ‘Jolene’ heeft ingesproken, kunnen we dan ook zien als support van één van de grootste countrysterren van het land. Hilarisch is ook dat ze verwijst naar de overeenkomsten tussen Jolene en ‘Becky with the good hair’, de minnares van Jay-Z waar Beyoncé op ‘Lemonade’ over zong. Natuurlijk moest ‘Jolene’ wel een kleine emancipatie ondergaan: Bey dreigt Jolene vooral haar man niet af te pakken, in plaats van dat Dolly’s in het origineel smeekte dat niet te doen. De cover van ‘Blackbird’ zorgt ervoor dat zelfs mijn vader, die extreem Beatles-fan is, moet toegeven dat Beyoncé geniaal is. En dat terwijl de meeste covers normaal toch minder goed zijn dan het origineel.
Van haar eigen nummers zijn mijn favorieten ‘Ya Ya’, ‘Levi’s Jeans’ en ‘Protector’. Op dat laatste nummer is de intens schattige stem van haar dochtertje Rumi te horen. Het gaat dan ook over haar liefde voor haar kinderen en hoe zij hen altijd zal beschermen. Bey heeft eigenlijk gewoon een eigen genre uitgevonden, wat ze ook al zei toen alle kritiek losbarstte: ‘This is not a country album, it’s a Beyoncé album.’ Ze wordt niet voor niets Queen Bey genoemd.
In één keer heb ik achter elkaar door alle nummers geluisterd, ik bleef uiteindelijk wakker tot 3:00 uur, gewoon omdat ik niet kon stoppen met alles nog een keer luisteren. En zoals bij elk Beyoncé-album was het ook nu weer raak: de tranen liepen over m’n wangen omdat ik gewoon zo trots op haar ben. Tja, je hóórt bij de Beyhive óf niet.
