Kiki’s Casa: de zoektocht naar ons Spaanse droomhuis

En toen… kwam het idee om een jaar te gaan huren. Na lang zoeken kwamen we in Xaló (in het Spaans ook wel aangeduid als Jalón): een vrij rustig dorp gelegen in het binnenland van de Costa Blanca, vooral bekend om z’n heerlijke wijnen en de plaatselijke vlooienmarkt. Zo’n pittoresk schattig plekkie. Ja, hier zou ik best gelukkig kunnen worden.

De voordelen van dit huis? De ligging is ronduit geweldig. Lees: supermarkt en yogaklasje op loopafstand, leuke restaurantjes om de hoek ook en op zaterdag de gezellige markt. Ook is het behoorlijk groot voor ons twee, heeft het voldoende slaapkamers voor familie en vrienden én een fijn zwembad.

De nadelen? Het is wat aan de prijs voor huur en het uitzicht vanuit de tuin is niet echt gezellig. Je kijkt recht op het huis van de buurman inclusief krottenschuur met ingestort dak en hele verwaarloosde tuin. Ook zou je het gemeubileerd huren inclusief tja, traditionele meubels, zullen we maar zeggen. De plek heeft potentie om die op te leuken, maar doet ergens ook een beetje triest aan.

Tja, we moeten toch iets, denk ik onderweg in de auto naar huis. Mijn hersenpan draait overuren. Wel of niet? In de verte hoor ik Sander dat het misschien niet het ‘fotogenieke’ plekje is dat ik in mijn hoofd heb, maar dat we vanaf dit punt ook gewoon praktisch moeten denken. En het is wél een praktisch huis. Dat voldoet aan veel eisen die we hebben.

Gadverdamme. Ik heb nooit iets met praktisch gehad, maar voor het eerst snap ik ergens ook wel wat hij zegt. We moeten toch ergens beginnen? Was het misschien te optimistisch en te naïef om te denken dat we in één keer ons droomhuis zouden kunnen kopen?

En het klopt: het huis heeft wél veel potentie en als we het opleuken is het echt wel een gezellig plekje. Maar ga je zoveel willen investeren in een huurhuis waar je misschien binnen een jaar of twee weer uit gaat? En gaat de buurman ooit iets willen doen aan zijn krottenschuur of kan ik me eroverheen heen zetten dat mijn uitzicht vanaf de tuin niet is zoals ik het gehoopt had?

Maakt het eigenlijk uit bij een huurhuis? We willen door. We besluiten de makelaar te appen dat we de volgende middag het huurcontract gaan tekenen.

Die nacht doe ik geen oog dicht.
Buikpijn.

Ik raak verscheurd door twijfel.

Waarom voelt dit zo vreemd?

Ik hoor toch blij te zijn?

Is dit mijn intuïtie?

Ik wil zo graag een plekje vinden, dat ik totaal niet meer weet wat ik überhaupt vind en wat de juiste route voor ons is.

Die nacht besluit ik om hulp te vragen. Aan wat of wie weet ik niet. Ik ben atheïstisch opgevoed, maar ik geloof sinds een aantal jaar wel in het lot. Misschien heeft het universum een antwoord op deze hele huizenkwestie.

“Lief universum. Ik zit met een dilemma en weet niet wat het juiste is. Als het níet de bedoeling is dat we het huis in Xaló gaan huren, kan ik dan een teken ontvangen? Kun je me helpen door te laten zien wat de volgende stap is?”

Al vaker in mijn leven heeft een soortgelijke theorie gewerkt, dus ik laat de verdere twijfels los en ga verder slapen.

De volgende ochtend sta ik op met een weird gevoel. De makelaar gaat stiekem al uit van een ‘go’ en wacht simpelweg op onze handtekening. Over een paar uur spreken we haar en er is nog geen sprake van een teken. Zal dit dan toch op een of andere reden ons huis zijn?

Ik zit op bed te kroelen met onze poes als mijn oog plotseling op de tijd valt: 11:11. Rond dit tijdstip stuur ik mijn vriendin altijd een berichtje. Ik pak mijn telefoon en open WhatsApp.

Ik kan niet geloven wat ik lees.
Dit is het teken.

De tranen springen in mijn ogen…

CLIFFHANGERRRR! HAHAHA. MORGEN MEER OVER DIT AVONTUUR!!