Lieve Céline,

Ben je weer terug in je huis en lig je daar op je daybed aan je zwembad een beetje uit te deuken van alles wat je de afgelopen dagen is overkomen? Toegezongen worden door fans voor je hotel? Pizza eten in de headquarters van Dior met Maria Grazia Chiuri waar je de jurk paste waar duizend uur aan gewerkt is? Maar vooral je optreden op de Eiffeltoren als afsluiting van de openingsceremonie. Je gaf het begrip ‘la rentrée’ een totaal nieuwe lading.

In je documentaire, die ik dit weekend meteen verslonden heb, toonde je jezelf in een zelf opgelegde gevangenis. Want als jij niet kon optreden, dan mochten je fans je natuurlijk ook niet een leuk moment zien hebben met je kinderen. Totale onzin natuurlijk, want een ijsje eten met je dierbaren staat in geen verhouding tot de concerten van jouw niveau. Maar jij vond het niet gepast en dus bleef je thuis, in je eigen paleis dat smaak en orde ademt maar wat ver verwijderd was van een bruisend leven.

Alsof je zelf opgelegde opsluiting nog niet genoeg was, zette je lichaam daar nog even een tandje bij. Je stiff-person-syndroom verergerde, waardoor je verkrampte met epileptische aanvallen tot gevolg. We zien er twee in de documentaire. Het lichaam dat op slot gaat, met alleen twee ogen die ‘help me’ lijken te roepen naar de mensen om zich heen. Ik ken deze momenten. Mijn dochter heeft ze ook. Ik herken de oppervlakkige kalmte zoals ik zag bij jouw behandelende team, met ondertussen een daadkracht die een opperste staat van alertheid verraadt. Zeggen dat het goedkomt, rustig aaien, maar ondertussen timen hoe lang de aanval duurt en de spray die je uit de aanval kan halen als hij te lang duurt paraat houden. Hoe zwaar de aanvallen van mijn dochter ook zijn, de spray heb ik nooit hoeven gebruiken. Jouw arts diende hem twee keer toe. En je aanval duurde meer dan een kwartier.

Ik zag je vechten met je stem. Nog steeds zingen op een niveau waar ik mezelf in mijn meest hallucinerende droom niet eens bij in de buurt durf te denken, maar voor jou op een niveau dat niet te tolereren is.

Wat er is gebeurd tussen het einde van de documentaire en afgelopen vrijdag weet ik niet, maar je was er. Je stond er. Je stem misschien iets lager, maar je zong die avond de engelen uit de hemel. Waarvan er ongetwijfeld één onzichtbaar op de eerste rij zat en jou met jullie geheime code een kushandje toeblies.

Ik dank je voor de hoop die je geeft,

May