Deze dame behoeft geen inleiding. Als je haar site isntitdivine.com en haar Instagram-account @harrietcalo niet kent moet je eerst een kwartier en de hoek en daarna moet je haar naam intoetsen op Google. Dan zie je dat ze hoofdredacteur was van Cosmopolitan, Marie Claire, La Vie en Rose en een van de meest stijl-, en smaakvolle vrouwen van de eeuw. Ik zei toch dat je je zou schamen als je het niet wist? Afijn, Harriet dus. Ze illustreert weer en dat leidde tot een heuse expositie tussen Echte Kunstenaars.

Vertel, vertel. Hoe is het allemaal zo gekomen?

Die tekeningen van mijn meisjes werden opgepikt door de organisator van het grootse project Behind the Veil. Een tentoonstelling van enorme zijden doeken van meer dan twee meter hoog. Die expositie gaat de hele wereld over en start morgen in De Beurs van Berlage met zeven doeken van zeven Nederlandse kunstenaars. Waar ik er dus een van ben. Volgend jaar komen daar zeven doeken bij van zeven Europese kunstenaars, daarna gaan we naar een ander continent, en over zeven jaar hebben we alle continenten gehad en zijn er dus negenenveertig doeken. En vernissages in zeven wereldsteden hah!

Welk kunstwerk zag je het liefst als buurvrouw voor jouw ‘kinderen’?

Schuin naast mijn doek hangt een werk van Juul van den Heuvel, die je misschien wel kent van de monumentale tekeningen in houtskool die ze maakt van haar, van vlechten. Ik ben heel gelukkig met deze buurvrouw in De Beurs. Er is trouwens veel meer te zien daar in dat formidabele gebouw aan het Damrak, want tot en met dinsdag is er de Art in Redlight kunstbeurs. En in de ruimte die grenst aan die van ons, hangt het werk van Barbara Broekman. Zij laat op wandbrede tapijten zien dat wereldschokkende gruwelijkheden ook esthetisch kunnen zijn. Gek, zelfs ongepast, maar waar. Haar werk zou niet misstaan in een Venetiaans palazzo tijdens de Biennale. Zo huiveringwekkend mooi.

Dat tekenen is een oude liefde die ineens weer in je leven kwam toch?

Zo is het. Voor ik mezelf volledig overgaf aan het maken van magazines, tekende ik. Uitsluitend een tikje hysterische nostalgische diva’s. Het tekenen van die vrouwen nam me volledig in beslag, nachtenlang werkte ik aan één tekening. Heerlijk. En nu, dankzij mijn nieuwe vrije bestaan is dat hartstochtelijke tekenen teruggekomen in mijn leven. Opnieuw zit ik tot diep in de nacht te tekenen. Het liefst mooie vrouwen, met veel make-up, mooie jurken en juwelen. Misschien zijn ze een tikje minder hysterisch dan vroeger. Maar hee, wat niet is kan heus nog komen.

En nu dus een officiële expositie… Vier je dat met een drupje rode port in het glas?

Tawny, een glas Tawny port, dat is iets zachter van smaak dan rode. En daarna drink ik weer een litertje spa prik. Gek, ik kan eigenlijk alles, behalve drinken, dat lukt me gewoon niet. Ik hou van een fris hoofd, en voor de gezelligheid hoef ik het ook niet te doen, drinken, want zonder keet ik beter. Ik verheug me op de vrolijke heisa van de opening morgen.

Heb je dat Thank God It’s Friday gevoel of zijn jouw dagen veel te leuk om zo’n verlossingsgevoel te hebben?

Vrijdag, het is een dag met een vrolijk gevoel. Dat aanloopje naar het weekend heeft iets uitgelatens, maar nee, verlossing wil ik het niet noemen. Daarvoor zijn alle dagen me te lief. Of zoals Malcolm X ooit zei: No one can give you freedom, if you’re a man you take it. Nou, ik ben gerust een kerel.

Hoe ziet de zaterdag eruit in huize Calo?

Deze donkere dagen gaan meteen bij het ontwaken de kerstlichtjes aan. Dan koffie, yoghurt, muesli, fruit. Sinds kort doe ik een rondje yoga, gewoon thuis op de Pers. Beetje badderen, iets moois uit de kast trekken, en de gracht op. Lekker wandelen met mijn liefde Milan, deze dagen met als extra hindernis toeristen met trekkoffers ontwijken. Zaterdag zei je? Dit zou ook maandag kunnen zijn. Of dinsdag. Of.

Wat wordt er gegeten, gedronken, bekeken, beluisterd en bewandeld?

Ik ben dol op bruine bonen. Had je niet gedacht hè. Als salade, met lente-uitjes, feta en peper. Sardientjes, een bord vol rucola., vooruit een pasta. Nee, ik ga er niet omheen draaien, de keuken is niet mijn forte. Mij maak je gelukkig met vrolijk gezelschap. Wandelen, doe ik veel, dagelijks een kilometer of drie. Gewoon langs de grachten, of langs een paar mooie winkels, bij voorkeur in een vers modeseizoen. Met het pontje naar Eye of de IJ-kantine voor een broodje of een koffie.

Hoofdstukje luisteren dan maar? Ooit reisde ik alle operatheaters van de wereld af, interviewde dirigenten en zangers, draaide luide Carmens, Traviata’s en Norma’s, maar die liefde is zachtjes uitgegaan. Geeft niks, want er is zo veel muziek die me bevalt, van strijkkwartet tot van Jessie J van Otis tot Stromae… ik lust alles.

Kleurt de zondag anders dan de zaterdag?

Zondag filmdag. In de Movies of een van de andere kleinere bioscopen. Het liefst op loopafstand. Vorige week zagen we Samba, jeweetwel met Omar Sy, die schandelijk charmante acteur uit Intouchables. Van dezelfde makers, met de zelfde aanstekelijke humor, en even liefdevol. Tuurlijk komt dat ook door Omar.

Dit kerstweekend, hoe wordt dat ingevuld?

Ik heb er niets mee, Kerst. Twee dagen in de week. Ik denk dat ik erwtensoep maak. Oud en Nieuw zegt me meer. Een jaar volbracht, een smetteloos begin. Ik weet het, het zijn net zo goed twee dagen in de week, maar toch doen die twee dagen meer met mijn fantasie. We vieren het meestal bij vrienden in Parijs. Geen vuurwerk, geen gebral op straat, maar een souper dat per kwartier baldadiger wordt. Eindigend met een rock ’n roll, zo tuttig als alleen Fransen van een zekere leeftijd die dansen.

Over een paar dagen vertrek je dus naar je geliefde Parijs. Waar zouden we je kunnen tegenkomen?

Alle dertig jaren dat ik de Parijse Fashion Week bezocht, logeerde ik in Hotel Crystal, om de hoek bij Café de Flore. Die buurt, Saint Germain, zit in mijn hart. Als ik daar loop ben ik gelukkig. Het treft natuurlijk dat daar veel van mijn lievelingen te vinden zijn. Sonia Rykiel, Vanessa Bruno. Pretty Ballerina, Stuart Weitzman. Barbara Bui. Maar ook de Rue de Seine met huis na huis een fameuze galerie. En met Café La Palette voor een lekker vette Croque Monsieur. En ik was nog niet in de Fondation Louis Vuitton, dat net geopende gebouw van Frank Gehry ziet er zo ongekend mooi uit, dus 2 januari om 10 uur meld ik me daar.

Gaat er nog een wekker op maandagochtend of is dat helemaal niet nodig?

De wekker gaat alleen nog als we vroeg reizen. Woensdag dus voor de 9:17 Thalys. Naar Parijs. En een knispervers jaar.