Dit is het domste dat ik in maanden, járen heb gedaan.

Ik schrijf dit in Toronto, Canada, maar het scheelde niet veel of ik was hier helemaal niet gekomen. Of in ieder geval niet op de manier waarop het had gemoeten. Want op vrijdagavond 5 juni zou ik om 19:45 uur van New York naar Amsterdam vliegen, waar ik om een uur of 10:00 zou aankomen. Dan even koffer wisselen en om 10:00 uur zondagochtend weer naar Schiphol voor mijn vlucht naar Toronto.

En ja, ik weet dat het van de zotte lijkt om op en neer te vliegen, maar er waren redenen die ervoor zorgden dat ik het heel fijn vond om wel even heen en weer te gaan. Bovendien vind ik vliegen een feest dus hoe meer uren hoe beter. Op donderdagavond ging ik eten met onze Bo, en die avond bracht ons uiteindelijk tot diep in de beschonken nacht op het dak van het ultra hippe Dream Hotel in Meatpacking. De volgende ochtend word ik met een vrij zwaar hoofd wakker, pak m’n koffer in en om 11:00 uur check ik uit.

Ik kijk nog eens naar m’n ticket voor het boekingsnummer en dan, dan stopt de wereld even met draaien

Met een sigaret buiten voor de deur wil ik op m’n telefoon inchecken (als ik precies voor de deur sta heb ik WiFi én mag ik roken en die combinatie is me nogal heilig in New York) maar dat wil dus maar niet lukken. Allerlei foutmeldingen ploppen m’n scherm binnen en eerst denk ik nog “och, ik check vanavond wel in op JFK,” maar god dank the lord besluit ik om toch even achter de iMacs in het hotel te gaan om me in te checken.

En dan weer: foutmelding op foutmelding. Ik kijk nog eens naar m’n ticket voor het boekingsnummer en dan, dan stopt de wereld even met draaien, voel ik de grond onder m’n voeten vandaan vallen en krijg ik het heel, héél erg warm. Mijn vlucht gaat niet vanavond. MIJN VLUCHT GING GISTER.

Thursday 4^th of June. Het staat er echt. En het staat er al weken, al weken is dit ticket geboekt en al weken staat het er. Maar ook roep ik al weken dat ik vrijdag de 5e vlieg. Het heeft nooit anders in m’n hoofd gezeten dan vrijdag de 5e. Misschien ging het mis met dat ik de 5e op Schiphol aan zou komen maar eigenlijk heb ik gewoon geen idee hoe ik dit in godesnaam had kunnen missen.

Maar goed, ik moest die avond nog New York uit om op tijd in Amsterdam te zijn en weer op tijd naar Canada te gaan. Als ik mijn heenvlucht naar Toronto zou missen zou ook mijn terugvlucht in het water vallen, en bovendien zat mijn koffer vol met zomers en modisch New York spul, en niet met platte schoenen die ik in Canada aan moest. Kortom, ik moest en zou terug.

Ik had dus geen ticket, kon ook geen ticket kopen

Dus ik ging direct op zoek naar een nieuw ticket en vond dat bij Iceland Air. Via IJsland dus ja, maar eigenlijk met een nauwelijks langere reistijd dan mijn eigenlijke ticket. Prima. Na duizend keer klikken kwam ik op de pagina die mijn betaling moest bevestigen, maar die bevestiging kwam niet. “Card declined.” Zeg maar alles wat je niet wilt op zo’n moment.

Bellen met bank. Bleek dat ik een verkeerde pincode had ingetoetst een paar dagen geleden en dat die kaart was geblokkeerd. Ik had geen e.dentifier of iets bij me dus de paniek sloeg weer volledig toe. Ik had dus geen ticket, kon ook geen ticket kopen en even zakte alle moed me in de schoenen.

Op zo’n moment komt het kleine kind in mij naar boven en dat kleine kind belt haar vader.

Op zo’n moment komt het kleine kind in mij naar boven en dat kleine kind belt haar vader. Met het schaamrood op de kaken leg ik het hele verhaal uit en goddank is mijn vader een man die in ernstige situ’s altijd heel rustig blijft, en ook hij zei meteen: “Koop een nieuw ticket.” Uiteindelijk via de telefoon op zíjn creditcard een nieuw ticket geboekt voor het geweldige bedrag van ZEVENHONDERDVIJFTIG euro, dat ik eenmaal binnen bereik van de e.dentifier weer terugbetaal. Da’s dus bijna net zoveel als het paar Manolo’s dat ik bijna had gekocht een paar dagen daarvoor.

750 piek, pats boem verdwenen door mijn eigen stomme schuld. Ik kan u zeggen, dat doet pijn. Heel veel pijn. Maar geld is geld is geld en is nooit het belangrijkste in het leven, dus zoals May altijd zegt: “Maak het klein en gooi het weg.” Maar dit doen we dus niet meer. Hoe het überhaupt heeft kunnen gebeuren is me volstrekt onduidelijk, maar wat ik wel weet is dat dit never een tweede keer gaat gebeuren. En als het toch gebeurt dan moet ik voor straf naast een nieuw ticket óók nog een paar Manolo’s kopen. Dat zal me leren.