Fun & Famous
Mannen, waarom doen jullie dit?
Een paar weken geleden stond ik in mijn stamkroeg te wachten op de vriendin waarmee ik had afgesproken. Zoals altijd was zij keurig te laat, een minuut of twintig. Ik ging in ‘ons’ hoekje staan, bestelde vast een biertje voor mij en een wijn voor haar en pakte routineus m’n iPhone.
En toen realiseerde ik me dat ik in mijn eigen stad maar zelden ergens ben zonder iets te doen te hebben. Wanneer ik alleen op reis ga en dan in m’n eentje uit eten ga, heb ik daar nooit een probleem mee en vind ik dat zelfs heel leuk. Beetje kijken, beetje staren, beetje dromen. Maar in Amsterdam, de stad die ik thuis noem, voelt het heel gek om ergens te staan zonder duidelijk doel. De oplossing: m’n iPhone. Als een gek ververs ik Instagram, Facebook en Twitter in de hoop op een leuke update die er toch niet is. Gewoon om maar iets te doen te hebben. Stom is dat.
Dus ik besloot toen om dat niet te doen en om me heen te kijken. Naar de mensen die daar net als ik op vrijdagavond bier aan het drinken waren, met één been in een avond die ongetwijfeld in een gigantische kater en verkeerde beslissingen zal eindigen. Een groepje mannen stond een paar tafeltjes verder, ze zullen een jaar of 40, 50 zijn geweest. Ze waren met z’n zessen en je zag aan hen dat ze vroeger waarschijnlijk heel knap waren geweest. Eentje was zelfs knap oud geworden, net als George Clooney, net als een goede rode wijn.
”Als een gek ververs ik Instagram, Facebook en Twitter in de hoop op een leuke update die er toch niet is”
Hoe dan ook, ik stond daar dus, en zij ook. En omdat ik niet op m’n telefoon aan het spelen was en om me heen keek, zag ik hen. En zag ik dat zij míj zagen en zelfs volstrekt schaamteloos naar me aan het staren waren. Niet eventjes, maar lang. Echt lang. Een hele sigaret lang. Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen, sms’te de vriendin op wie ik aan het wachten was waar ze VERDOMME nou bleef en probeerde wanhopig hun priemende blikken te vermijden. Maar dat gebeurde niet, ze bleven kijken en met elkaar dingen bespreken die heel duidelijk over mij gingen, maar op me af stappen – ho maar.
Het gebeurt niet vaak, want ik heb er over het algemeen net iets te veel schijt aan om me er druk over te maken, maar ik voelde me echt totaal in m’n nakie staan. Zo overduidelijk gekeurd en besproken te worden, alsof het totaal niet uitmaakte wat ik daarvan zou vinden en of ik dat prettig zou vinden. Zo schaamteloos over me praten en dan niet eens de ballen hebben om wat tegen me te zeggen.
De vriendin kwam, ik vertelde haar wat ik nu opschrijf en samen proostten we op alle vieze oude mannen en hoe stom ze wel niet zijn. Heeft niemand natuurlijk iets aan, maar ach, je moet wat. En de volgende keer dat dit gebeurt pak ik gewoon weer m’n telefoon. Om een foto van ze te maken en die op Twitter te zetten. Kunnen zij ook eens voelen het voelt om ongewild bekeken te worden.
