Happy & Healthy

TROUWEN, JA OF NEE?

by Adeline Mans

Ben je echtgenoot, dan is dit dé tijd waarop de scheidingen door het dak gaan (en maart, wees gewaarschuwd). Niet iedereen beurt blijkbaar op van een stevige pot vakantieliefde in een Italiaans hotelletje en het huwelijk strandt iets te vaak op het strand. Maar even over dat trouwen.

De trouwrolverdeling in mijn vriendinnenclub is al zo´n twaalf jaar een klare zaak. Vriendin J. trouwt als eerst, want zij is van het mooie, trouwbare soort. Vriendin D. staat ineens te huwen, want doet gekke dingen. En vriendin B. zegt ‘ja’ zodra de grote liefde en gevoelens naar behoren zijn. Een update, dat klopt als een zwerende vinger (hè, de bus-contaminatie klinkt toch minder vies). Ze zijn alle drie aan de man of vrouw. En ik ook, maar de boterbrief is nog niet gedrukt. Als onze bestfriendsforevertrouw-rolverdeling voorspellende krachten heeft, dan stap ik op m’n seniorenfuif pas in een bootje of vergeet ik gewoon te trouwen.

En dan hebben we het dit keer niet over dat dubbele-achternamen-debacle.

Ik had nog een paar vriendinnen achter de ongetrouwde hand, maar de voorzichtigste (die vroeger trouwens de grootste romanticus was) flapte er zojuist een ‘I do’ uit. Als hij bij de hoogte toren van Japan met een ring op één knie valt, dan is ‘ja’ het enige antwoord (dat snap ik heus wel). Ze deed een Máxima-traan, gooide al haar scrupules overboord en wil nu de hele shazam. En ik wilde ook de Monique Lhuillier, een kasteeltuin en bloempjes in mijn haar, maar zo onderweg wordt de Zeeman-jurk en een feestje in een tuin bij kaarslicht met foodtruck aantrekkelijker (de bloemen in het haar mogen blijven). Het is ook niet meer zo’n haastklus als vroeger, want toen moest die ring toch wel voor een zekere leeftijd om de vinger. Mijn andere kijk op het jawoord kan natuurlijk komen doordat mijn omgeving van gescheiden liefdes aan elkaar hangt (maar écht). En ik die smak geld met liefde uitgeef aan, ik noem maar iets, een wereldreis met hem. Maar waarom zou je eigenlijk nog trouwen? En dan hebben we het dit keer niet over dat dubbele-achternamen-debacle.

Eén op de drie huwelijken eindigt in een scheiding. Ik wil niet pessimistisch zijn (ik doe het toch even, excuseer me), maar kijk even rond naar je getrouwde collega’s. Hoeveel tel je er? En dan één op die drie. Ik krijg daar toch een beetje de tranen van, want ik wens iedereen een Bouquetreekshuwelijk met bloemblaadjes en wilde nachten. En toch gelooft 84 procent van de no-nonsense Hollando’s dat ware liefde bestaat, blijkt uit onderzoek van Psychologie Magazine. Dat kunnen er trouwens meer dan één zijn, doen ze bij het onderzoeken ook nog even uit de doeken. Eén op de drie gaat scheiden, vierentachtig procent gelooft in ware liefde, maar hoe dan? Nou, mensen die geloven in ware liefde zetten ook sneller een punt achter de relatie als ze per abuis de verkeerde ware aan de haak slaan. Dit is mijn boerenkinkelredernatie, maar ik zie hier toch een lijn.

Je herkent me aan de Zeeman-jurk en het open ticket voor een wereldreis

Ik vroeg wat rond, omdat ik, ja ook ik, wil weten wát dan de magie van getrouwd zijn is. In een uitzonderlijk geval kwam Hij en de kerk om de hoek turen, maar het kwam vooral op dit neer: het draait om het bezegelen van de liefde en dat je elkaar belooft je stinkende best te doen om elkaar gelukkig te maken. De liefde vieren is ook een favoriet en daar moeten je andere liefsten bij zijn. Kijk, en dan wil ik stiekem óók. En neem ik die één op de drie voor lief. Niet nu, maar over vijf, tien of vijftig jaar. In de tuin bij kaarslicht van mijn seniorenflat en eten uit een foodtruck. Het vrijgezellenfeest is in de gezamenlijke ruimte van de flat mét bingo en een groot glas Vieux. Je herkent me aan de Zeeman-jurk en het open ticket voor een wereldreis, want, ik kan het niet helpen, die versie blijft naar me knipogen.