Perfect is saai

Eens in de zoveel tijd haal ik haar weer eens onder het stof vandaan. Ooit gekregen van Mr. X die altijd hamerde op zelfvertrouwen en zelfliefde. Iets wat ik, als perfectionist pur sang, nog wel eens vergeet. Vanaf het moment dat ik het eerste hoekje in haar omvouwde, noem ik ‘r mijn bijbel, mijn zelfhulpboek. Een bundel die iedere vrouw op haar plank zou moeten hebben.

De moed van imperfectie leest als een pleidooi voor van jezelf leren houden. Het laat je stoppen om je continu maar te vergelijken met anderen of na te laten denken over wat er nog mist in je leven. Voor ons millennials, in een tijd van ‘hoe krijg ik de meeste volgers op Instagram?’, hashtags, filters en photoshop, iets waar we 24/7 mee te maken hebben. En is het niet op social media, dan gebeurt het in de gym of aan de lunchtafel tussen de middag. Want wáárom heeft die chick op laan het squatrek vier blokjes meer op haar intens strakke buik geprojecteerd staan en hoe kan het dat die bloedmooie collega nu óók nog eens op kantoor verschijnt met de Chanel die al zo lang bovenaan je verlanglijst staat?

De clou van het verhaal is dat we, als we alles aan andermans succes afmeten, uiteindelijk nooit zelf tevreden zijn.  Er is namelijk altijd wel íemand die leuker is, knapper is of meer op de bankrekening heeft staan. Wanneer zetten we eens die bril af en beginnen we met het omarmen van onze afwijkingen? Gaan we stoppen met wegrennen voor onze eigen problemen? Helpen we een ander als het even niet lekker gaat? Gaan we leren van onszelf én een ander houden in plaats van ons constant te voeden met het gif dat perfectie heet? Volgens mijn zelfhulpboek is dit dé manier om uiteindelijk te komen in een wereld die perfect is. Maar dan anders perfect dan waar we nu mee bezig zijn.

Ik weet het, het klinkt allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar kunnen we het dan op z’n minst probéren? Al begin je met óók een hoekje om te vouwen in mijn zelfhulpboek…