Dit was het engste uit mijn leven

Dus daar sta ik. Met trillende benen en een loeistrak mondje. Sorry, maar ik ga dit echt niet doen. Ik wil nog niet dood. Waarom zouden mensen dit in godesnaam voor de lol willen? Die pony begint ineens verdacht aan mijn voorhoofd te plakken. Ik herken dit: dit is puur angstzweet.

Ik ben in Costa Rica, sta op een klif en kijk honderden meters de diepte in, het groene regenwoud in al haar pracht en praal aanschouwend. Ergens in mijn achterhoofd fluistert de stem: dit is niet menselijk, aan een dun touwtje hangen. En ja ja, je zit stevig vast, maar wat nou als jij nét degene bent bij wie het even allemaal misgaat? Ik kijk mijn reisgenoten aan en zie wisselende blikken. De een staat te trappelen om te gaan ziplinen, de ander kijkt ook wat twijfelend richting de diepte.

“Kom op, Kiek, je bent nu hier, dit dúrf jij” hoor ik op links. “Ja, maar eh, error, ik ben echt heel bang.” De instructeur kijkt me geruststellend aan en zegt dat we de eerste keer samen kunnen gaan. Als ik eenmaal over de ‘oefen-zipline’ heen ben, moet ik de keuze maken: of stoppen of doorgaan. Als ik ervoor kies om door te gaan, kan ik niet meer terug en volgen er nog zes lines. Met trillende beentjes kom ik aan bij de tweede line. Nu is het voor het echie. Dwars door de jungle, 700 meter lang, en als tip krijg ik nog ‘Scream as hard as you can’ om de adrenaline in je lijf de baas te zijn. Nee, da’s een lekkere tip, pik. Nu bonst mijn hart pas echt in mijn keel. Fuckerdefuck. Innerlijke strijd met mezelf.

Ik wil niet degene zijn in de groep die achterblijft. Ik wil niet zien hoe de anderen vol enthousiasme terugkomen en ik moet vragen: “En, hoe was het?” Ik wil me niet langer laten leiden door angst. Dus ik spring. En als er íemand bang moest zijn, dan waren het wel de brulapen onder me van de “AAAAAOOOOWWYEEEHAAAAAAH”-kreet die zich boven hen afspeelde. Eenmaal aan de overkant wil ik bijna huilen van triomf. Op mijn borst trommelen (om het in het junglethema te houden) van trots. Djeeezus, I freaking did it. Moraal van dit verhaal? Je laten leiden door angst is soms heel zonde, want je mist belachelijk mooie en coole dingen. Misschien wel de vetste momenten uit je leven.

Dus bij twijfel of je in het diepe moet springen: juíst doen. Dan kom je erachter dat je meer kan en durft dan je denkt. En dan ben je trots. En blij. En ben je een stukje meer gegroeid. En dat is pas écht Pura Vida, zoals de Costa Ricanen zeggen.