Daten vroeger versus daten nu

Daten en ik zijn een match made in hell. Echt, ik zou eigenlijk een keer een cursus Daten voor Dummies moeten volgen. Een ramp ben ik. Of nou ja, ik weet het eigenlijk niet of ik in de date zélf een ramp ben, zo ver kom ik meestal niet namelijk. Afzeggen is toch zoveel minder stressvol dan daadwerkelijk op die date gaan. Ik krijg het al Spaans benauwd wanneer de datum dat dé date zou moeten plaatsvinden dichterbij komt. Last-minute afzeggen is dus voor mij ook al een stressvol ding. Wat ertoe heeft geleid dat ik nu het liefst gelijk een gesprek afkap wanneer iemand een date voorstelt. Soepel hè, ik weet ’t. Wordt ook vaak echt gewaardeerd. Not.

Helpt ook niet dat daten anno nu ook duidelijk niet mijn cup of tea is. Blijkbaar is sliden in DM’s nu vaak een prima ding om te doen. Nou, ik kan je vertellen: wanneer iemand dat bij mij doet voel ik me gelijk dertien in een dozijn. Niet bepaald romantisch en het copy-paste-gehalte is vaak errug hoog. Tinder en Happn, zelf ben ik er niet op te vinden, maar bij mijn vriendinnen zijn er wel een aantal succesvolle dates uitgekomen. Het merendeel was echter een serial Tinder-dater, die op zoek was naar Mrs. Right for a Night. Daar spat de romantiek dus ook niet vanaf. Nee, beginnend dating material vind ik dus duidelijk niet via de apps.

Wel ben ik bekend geworden met het fenomeen LinkedIn-flirten. Bestaat dat? Nou, ja dus. Mijn laatste (oké, en enige) echte liefde is dus opgebloeid nadat ik verdacht vaak meldingen kreeg dat hij m’n profiel had bekeken. Heb ik dan zo’n interessant CV? Allesbehalve. En aangezien hij in de luchtvaart zit en ik nog niet eens een auto normaal kan besturen, kon ik me ook niet echt voorstellen dat we elkaars carrière konden helpen. Maar ik vond hem ook al een tijdje wel erg leuk en dus was het heen en weer checken van het profiel een leuke bezigheid. Misschien moet LinkedIn in 2020 ook maar een datingaspect toevoegen aan hun site. Voor mij werkte het in ieder geval prima.

Maar eerlijk is eerlijk: hoeveel leuker was het daten vroeger? Geen poespas, elkaar gewoon ontmoeten in de kroeg zonder talloze appjes van tevoren. Hooguit een paar sms’jes, of gewoon een telefoontje om het kort te sluiten. Dat je elkaar niet FBI-stijl al volledig hebt onderzocht online – dat doen we toch allemaal? Dat de meeste info die je had zijn of haar te MSN-profielfoto was (en afknappen als ‘ie te veel emoticons gebruikte) of de foto’s op Hyves.

Misschien ben ik qua daten gewoon een aantal decennia te laat geboren, aangezien we bijna 2020 aantikken en ik dus blijkbaar alleen het LinkedIn flirten onder de knie heb, en daar is tot nu toe een kleine markt voor, hoor. En dus blijf ik als een hopeloze romanticus hopen op zo’n spontane ontmoeting, een aantal blikken tijdens het uitgaan en die vakantieliefde die blijft plakken. Hé, gelukkig is de kans dat dat gebeurt ook echt onwíjs groot. Misschien moet ik er toch maar aan geloven, als goede voornemen voor 2020.