2020 maakte me een zweefteef
De één veranderde dit jaar in een complotgekkie, de ander in een zweefteef, moet je maar denken. Zou al die pandemische bende en ellende dit bij meer mensen aanwakkeren? Ik kan er in ieder geval één noemen (Kiki!) die ineens goed gaat op de stand van de maan. Maar plots mediteer en manifesteer ik zelf ook, is mijn lievelingsnummer The Power Is Here Now, heb ik het boek van Gaby Bernstein over het universum er weer eens bij gepakt en let ik veel beter op spanning of onrust in mijn lijf. Wat ik echt nooit deed, want ik heb vakkundig anderhalf jaar lang een hernia genegeerd. En dat zegt blijkbaar wel iets over de verbinding die je met je lichaam hebt, als ik de experts moet geloven.
In maart sloeg ik aan het wandelen. Dag in dag uit. Zonder muziek, maar af en toe wel een podcastje op. Ik ging nogal lekker op afleveringen met inzichten over jezelf. Coaching, human design, ayurveda, manifesteren en meditatie; eigenlijk passeerde alles wel de revue. Daarnaast deed ik een beetje yoga nidra, wat ze ook weleens slaapyoga noemen, dus dan weet je het wel. Tot ik dus via het manifesteren bij mediteren terecht kwam.
In het beginstadium kon ik het universum nog niet helemaal aan, net als meditaties waarbij je een gouden bol moest visualiseren. Ik zapte weg bij alles wat ik me niet voor kon stellen of in kon beelden, maar de ademhalingsmeditatie ging puik en dus bleef ik dat dagelijks doen. Het voelde wel lekker, ik had een momentje voor mezelf, beetje die strekking. Tot ik mezelf erop betrapte dat ik toch af en toe een uitstapje maakte naar meditaties waarbij ik me moest voorstellen dat ik op mijn mooiste plek ter wereld was. Eerlijk: dit was echt spot on wat ik nodig had dit jaar, dus wat mij betreft een volledig verklaarbare ontsnapping. Inmiddels ben ik op het punt dat ik denk: hè lekker, vandaag ga ik mezelf eens energetisch beschermen met een meditatie. Of ga ik m’n doelen voor 2021 uittekenen. Niets is me meer vreemd.
Wie mij kent zit nu enorm met de wenkbrauwen te fronsen en zich af te vragen waar Adeline in dit verhaal is gebleven. Hier hoor, want weet je wat het grappige is? Ook al klinken de dingen die ik nu benoem misschien een beetje zweverig, het voelt juist allemaal heel logisch en gegrond. Oh gosh. Het is officieel: 2020 maakte me een zweefteef en ik vind het heerlijk.
