Lil vertelt… Part 7

Het is de allereerste dag van 2020. De laatste maanden van het vorige jaar besloten we het hele zwanger worden even on hold te zetten en m’n body en mind alle tijd te geven die nodig was. Tegerlijkertijd ben ik ‘al’ twee dagen overtijd, waardoor ik me ook een soort onrustig voel. Ik heb zelfs het idee ‘iets’ te voelen. Om mezelf simpelweg de valse hoop niet aan te doen, besluit ik een zwangerschapstest te doen. Mijn vriend laat met zijn nieuwjaarskater Nola (onze hond) uit, waardoor ik na een ochtend piekeren meteen het momentje voor mezelf pak en test. Delen met hem wilde ik deze test niet. Ik wilde hem beschermen tegen een teleurstelling. Vooral op de eerste dag van ons happy year: 2020.

Nog geen minuut later ligt de zwangerschapstest op de badrand. Ondertussen poets ik m’n tanden en besluit ik tijdens het wachten alvast op het stickje te kijken. Oh. Mijn. God. Er staan twee streepjes. OMG. Binnen no time slaat mijn blijdschap om in tranen. Heus ook van geluk, maar het was vooral de paniek die mij totaal overnam. Ik weet nog dat ik dacht: shit, here we go again. Wat doe ik mezelf aan? Zo bang voor een repeat van die hele miskraamsituatie; echt bizar hoe je angst je zo de baas kan zijn. Ik moest van mezelf blij en dankbaar zijn, maar diep vanbinnen was ik vooral heel bang en onzeker voor wat komen ging. 2020 moest en zou ons jaar worden en no way een kopie van het vorige rotjaar. 2020 is het jaar waarin wij ouders mogen worden van een gezonde kleine, want dat is hetgeen waar ik het allerhardst in moet en wil geloven, einde discussie. Met mezelf. In de badkamer. Met nog steeds de tandpasta in m’n mond, want vergeten uit te spoelen. Want ZWANGER.

Ik kijk uit het raam en zie mijn vriend inmiddels richting huis wandelen. Ik plak de positieve zwangerschapstest met tape op deur voor een nogal snel geïmproviseerde verrassing bij binnenkomst. We huilen en vieren het samen en besluiten het diezelfde dag nog met onze ouders te delen tijdens de nieuwjaarsborrel. Ik was een magere vier weken zwanger, maar we hadden die steun nodig. Waar we de vorige keer wachtten op een eerste echo en alle ouders verrasten met ingelijste echo’s waren het nu vooral heel zachte, emotionele en voorzichtige woorden. En feliciteren, dat deden ze nog even niet. Ik kon dat gewoon nog niet aan. Maar echt niet. Van blijdschap rondom m’n zwangerschap raakte ik namelijk totaal in paniek. Voorlopig moesten we eerst maar eens afwachten en niet te hard van stapel lopen, met allereerst de achtwekenecho als check… Want wie kan mij vertellen dat mijn lichaam het nu wél begrijpt? Mij nu niet in de steek laat? Misschien wel weer besluit schijnzwanger te zijn? Of…

In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven en dit onderwerp minder taboe te maken, maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.