Dít is de vraag die je jezelf moet stellen als je een hond wil

Ik wil een hond. Al zéker tien jaar. De jaren daarvoor kon ik nog nauwelijks voor mezelf zorgen, dus toen nog niet. En daarvoor woonde ik met hond en al nog thuis; wel de lusten niet de lasten. Toch heb ik nog steeds niet zo’n gezellige viervoeter door mijn huis trippelen. Zelfs de coronalockdown kreeg me niet zover. Is dit dan eindelijk het moment?

Onder mijn wieg lag een enorme Duitse herder Noushka. Onze Schotse collie Lassie (geen grapje) liet mij op driejarige leeftijd uit in plaats van andersom. Daarna kwam mijn grote hondenliefde Iris (ook Duits en herder) in mijn leven, vervolgens nog een herder und so weiter. Ja, ik ga er zelfs een beetje Deutsch van klappen inderdaad. In 2015 sloot ik de deal van mijn leven, door veel en vaak op te mogen passen op Saar. De leukst denkbare bruine labrador van allemaal. Mays Monti kwam in de vakanties logeren. Kortom, ik was een gelukkige hondenmoeder op afstand. Maar nu begint het weer te kriebelen. Zo’n gezellige viervoeter om mee op het strand te wandelen, die je gezelschap houdt op thuiswerkdagen en om plat te knuffelen, want onderschat mijn affectie vooral niet. Maar nog steeds ben ik hondloos.

Eerst was ik veel op kantoor, tot ik thuis ging werken. Toen wist ik niet hoeveel en vaak ik naar het buitenland ging. Iets houdt me telkens weer tegen. Heb ik wel genoeg tijd? Ben ik vaak genoeg in de buurt? Wat als we ooit gaan emigreren? Het zijn geen kleine vragen die me bezighouden. Soms vind ik dat je dingen bij twijfel juist moet doen, in het kader van you scary chicken, maar in het geval van een hond lijkt me dat bijzonder onverstandig. Alles in je moet ‘JA’ roepen bij de gedachte aan een hond in huis, een hond in je vrije tijd of een hond onder je werkuren. Het is namelijk geen optie om ‘m af en toe even uit te zetten.

Welke vraag je jezelf moet stellen voor je een hond neemt? Is mijn toekomstige hond net zo belangrijk voor mij als ik voor de hond? Want als dat zo is, dan ben je toe aan die verandering in je leven. Jij bent de wereld voor een hond en een hond wordt ook een heel groot onderdeel van jouw wereld. Daarom moet je wel éérlijk antwoorden. Als je er (nog) niet aan toe bent om die verandering te maken, wacht dan. Het asiel zit veel te vol met coronapups die gedumpt werden toen het kantoor weer riep.

Weet je zeker dat een hond wel jouw volgende stap is? Neem dan eerst eens een kijkje bij DOA of Animales Del Alma. Het barst van de hondjes die een liefdevol huis nodig hebben. En wat mij betreft? Ik geef mezelf nog heel even om erover na te denken, al zegt alles in mij nu toch wel JA.