Of je het nu wilt of niet: we hebben allemaal last van de pandemic skip
Net 26 was ik, toen de coronapaniek uitbrak. Ik stond midden in het leven en was, ook al voelde ik me nog heel jong, voor mijn gevoel eindelijk begonnen aan mijn reis richting volwassenheid. Als je me toen had verteld dat ik op mijn 28e verjaardag maar vijf mensen mocht uitnodigen omdat het op dat moment nog steeds niet klaar zou zijn, was ik er spontaan bij neergevallen. Uiteindelijk vierde ik mijn 29e verjaardag weer zoals het hoorde, en ondanks het feit dat ik daar heel blij mee was, overviel me een zeurend gevoel van FOMO. Ik was tenslotte bijna 30 en de afgelopen drie jaar voelden als één groot gat. Niemand kon er wat aan doen, maar ik waande me beroofd van mijn jonge jaren. De jaren die bedoeld zijn om uit te zoeken wie je bent, wat je wilt en om zonder verantwoordelijkheden de wereld te ontdekken had ik onvrijwillig in mijn appartement van 40 vierkante meter doorgebracht.
Toch is er terugkijkend op die periode, ondanks het feit dat de wereld stilstond, ontzettend veel veranderd. Vriendinnen die eerst op loopafstand woonden zoek ik nu één keer in de maand op aan de andere kant van het land. Ineens praat mijn omgeving, met wie ik pre-corona nog ieder weekend in de lampen hing, over samenwonen, kinderen, trouwen en kopen ze in plaats van een Dior-tas een nieuwe boxspring met hun post-corona lover. Waanzin vond ik dat, totdat ik mezelf erop betrapte dat ook ik mijn spaarrekening tegenwoordig serieuzer neem en dat alle twintigerchaos als vanzelf uit mijn leven verdwenen is.
Dit is trouwens niet zo gek. Onderzoek wijst uit dat stressvolle situaties ervoor kunnen zorgen dat het bijna onmogelijk wordt om te verwerken hoeveel tijd er is verstreken. Denk maar eens terug aan je ergste relatiebreuk ooit, of het moment dat een dierbare overleed. De kans is groot dat die periode nu als één grote waas voelt. De coronawaas heeft uiteindelijk bijna drie jaar geduurd en heeft een nieuw vraagstuk met zich meegebracht: als we drie jaar van ons leven hebben overgeslagen, hoe oud zijn we nu dan eigenlijk? En met welke zaken zouden we ons moeten bezighouden?
Omdat dit een zaak is die letterlijk iedereen op de wereld aangaat, hebben onderzoekers hier een naam voor bedacht: de pandemic skip. Het is het gevoel dat ons lichaam niet helemaal op één lijn zit met ons brein en iedereen heeft er last van. Denk maar aan de kinderen die maar één normaal jaar van de middelbare school hebben mogen meemaken, maar zich in de vierde nog steeds als een stel losgeslagen brugklassers gedroegen. Of moeders die ineens oma’s werden en zichzelf niet meer lekker voelden in hun pre-corona garderobe. En voor ons, die arme, arme, dertigers, zijn onze laatste jaren waarin we ons zorgeloos door het leven konden bewegen door onze neus geboord.
Onderzoekers geven aan dat dit gevoel van verlies komt omdat we jarenlang nauwelijks naar onze omgeving hebben kunnen kijken. Levens van familie en vrienden hebben zich ontvouwd zonder dat we het doorhadden, waardoor die drie jaar in een oogwenk voorbij zijn gegaan. Onder normale omstandigheden zouden we intensief betrokken zijn bij mijlpalen zoals samenwonen, kinderen en ouder worden. Nu zijn we bijna allemaal ineens een huis, een kind en een rimpel of twaalf verder. Heel normaal dus, dat je even niet weet waar jij op dit moment in het leven staat.
De enige oplossing is dan ook om de levens van je omgeving weer van dichtbij te bekijken. Neem de tijd om te aarden en heb vertrouwen in jezelf. Want ook al is dit gevoel megavervelend, nu is de tijd om je leven onder de loep te nemen en het op je eigen tempo de invulling te geven die jou gelukkig maakt. Hoe je dat doet is aan jou. We hebben dit nog nooit meegemaakt, dus er zijn ook precies nul regels voor. Hoe heerlijk is dat?
Bron: The Cut
