Diary #2

MAY IN KAAPSTAD

Laat ik beginnen met de geruststellende en troostende gedachte dat ik de eerste hagelbui alweer te pakken heb. Dus echt krankzinnig jaloers hoef je niet op me te zijn.

Hooguit een beetje. Want een uurtje of zeventien geleden lag ik nog aan het zwembad met een toren van verse tijdschriften van mijn o zo dierbare oud-collega’s met wie ik op dé zonreis was, die Coty elk jaar organiseert.

Over mijn eerste dagen schreef ik hier. Maar er was natuurlijk meer. We gingen naar Boulder’s Beach waar je vanaf je strandbedje wat vrolijke pinguïns kunt spotten. Mocht je terugkomen als pinguïn in een volgend leven, dan zou ik de lieve Heer wel vragen zo genadig te zijn om je tot een Zuid-Afrikaans exemplaar te transformeren. Dan breng je je dagen tenminste in de zon door, lijkt mij stukken fijner dan op de Zuidpool. Moet je alleen die met selfiesticks gewapende toeristen van je afhouden, maar een beet met de snavel in een kittig kuitje schijnt een probate remedie te zijn. Dat zag ik allemaal vanaf mijn strandstoeltje gebeuren en ik vermaakte me kostelijk.

Toen ik ’s avonds op een catamaran de haven van Kaapstad uitvoer en een gigantische golf over me heen kreeg, vond ik het allemaal wat minder vermakelijk. Gelukkig stroomde de vonkelwijn (da’s Afrikaanse prosecco) op het dek van het schip net zo rijkelijk als de grote golven die me net zo te grazen hadden genomen en sprak ik met mijn lieve collega-hoofdredacteuren over het leven, dromen en waarom vrouwen lief voor elkaar moeten zijn.

De dag erna kreeg ik zowaar een kookworkshop en rolde ik samosa’s en bakte ik roti-pannenkoeken. Dat ons haar daarna glansde van het vet en we 47 baantjes in het zwembad moesten trekken om überhaupt nog iets als ‘honger’ te voelen, daar hadden we het verder niet over.

Toen ik al die Lancaster-producten en mijn souvenirs weer in de koffer had weten te stouwen, stond er nog een Afrikaanse drumworkshop op het program. En toen ik dacht rustig van mijn bordje met Afrikaanse lekkernijen te kunnen genieten, werd ik door een donkere man in traditionele kledij bij de hand genomen om een potje met onze billen te schudden. Goddank zijn de filmpjes die mijn reisgenotes massaal maakten allemaal mislukt.

De rest van de reis hebben we zorgvuldig gedocumenteerd in een overdosis Instagram-posts. En de herinneringen zitten in mijn hart. Nu nog dat kleurtje zo lang mogelijk vasthouden… Maar met al die Lancaster-producten is dat natuurlijk een makkie.

Ben je toch nog een beetje jaloers op me…